U mag mijn 145,9 euro hebben


De hervorming van de kinderbijslag levert veel discussie op. Wie gaat erop achteruit en hoeveel? Gáát er wel iemand op achteruit? Dat wilde ik even uitpluizen, maar ik had het kunnen weten: ook van deze regeling is een onnavolgbaar zootje gemaakt met basistoeslagen, extra toeslagen, hier en daar gekruid met een inkomensgrens of een participatietoeslag – een wát? En dan raar staan kijken als zelfs wetenschappers er niet uit komen.


Wat ik evenwel meen begrepen te hebben, is dit: per kind 160 euro per maand, sowieso. 320 euro als je twee kinderen hebt. Daarom dit bericht ter troost van wie denkt dat hij erop achteruit zal gaan: wij krijgen voor onze twee dochters in Nederland 437,70 euro. Per kwartáál. 145,9 euro per maand dus. And what’s more: ik hoef ze niet.

Voor alle duidelijkheid: mijn vrouw en ik zijn niet rijk, maar zeker ook niet arm. Onze dochters hoeven niet naakt naar school, krijgen voldoende en gezond te eten, we maken geen dure reizen maar gaan wel twee keer per jaar op vakantie met onze vijftien jaar oude tweedehandswagen, en het klopt dat we minder op restaurant gaan dan we zouden willen – maar we gáán. En vooral: we zijn gelukkig met de manier waarop we ons leven professioneel en privé invulling kunnen geven.

Voor een gezin als het onze zou 145 euro minder per maand geen wezenlijk verschil maken. Iets beter opletten bij het boodschappen doen. Wat minder auto rijden. Misschien een betaalabonnement van de televisie opzeggen. Redden we wel. Ons geluk en onze welvaart zullen er nauwelijks onder lijden.

Daarentegen zijn er talloze gezinnen voor wie 145 euro het verschil maakt tussen ongezond/weinig eten en een normaal voedingspatroon. Een paar goede schoenen of een paar Crocs als dagelijks schoeisel. De huur kunnen betalen of niet. Mijn hart breekt als ik een ouder op school hoor verzuchten dat het schoolreisje (25 euro) te duur is. Die zorg ken ik niet en zou ik ook niet kennen met 145 euro per maand minder. Ik zwaai mijn dochters zorgeloos uit. En ik zie overal om mij heen gezinnen zoals wij.

Herverdeling van welvaart is al langer een bron van discussie. Zelfs als we het erover eens zouden raken, is ze nog vaak lastig uit te voeren. Het is makkelijk vloeken op belastingontwijkende multinationals, maar zulke partijen aanpakken is een complex en gelaagd spel met vele verschillende belanghebbenden.

De kinderbijslag is in principe poepsimpel. Het is een van de weinige middelen die een overheid tot haar beschikking heeft om een onmiddellijke, grote impact te hebben op het welzijn van haar burgers. Zet er een inkomensgrens op. Eén. Maximaal twee. Halveer het huidige bedrag voor de middenmoot, schaf het af voor wie de bovengrens overschrijdt. De pot die dat oplevert, wordt herverdeeld onder de laagste inkomens. Klaar.

Stop met die bijslag als een verworven recht te beschouwen. Gun en geef hem aan wie zonder de bijslag niet goed voor zijn kinderen kan zorgen. Hou het in godsnaam voor één keer simpel. Dúrf een verschil te maken.

Ik mis dat zo, in de politiek, en in de samenleving.

Yvo Victoria, schrijver


Blog DS, 07-06-2016

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB