De verloren eer van Marie-Rose


Met de komst van Bruno Valkeniers als voorzitter vermijdt Vlaams Belang een vernietigende scheuring. 'We kunnen eindelijk weer op een rationele manier aan politiek doen.'


Het applaus waaierde die zaterdagmiddag in het Scandic Crown Hotel wat langer uit dan gewoonlijk. De nieuwjaarstoespraak van de voorzitter was net achter de rug. Voor de een klonken zijn woorden als de ultieme verlossing, voor de ander spatte een droom aan diggelen. Na twaalf jaar hield Frank Vanhecke het voor bekeken als voorzitter van Vlaams Belang.

Marie-Rose Morel was ondertussen de zaal uitgelopen. In de buurt van de toiletten trachtte ze zich kranig te houden. Maar het lukte niet. Tijdens een korte woordenwisseling met een journalist brak haar stem. Haar ogen verraden een nipt gewonnen gevecht tegen opwellende tranen. Nu Vanhecke zijn voorzittershamer inlevert, oogt de toekomst van het Vlaams parlementslid hoogst onzeker.

Zonder zijn relatie met Morel zou Vanhecke waarschijnlijk gewoon voorzitter zijn gebleven. Maar volgens ingewijden was de toestand echt onhoudbaar geworden. Waar de afgelopen twintig jaar geen mens was in geslaagd, lukte Morel in enkele maanden. Zij speelde het triumviraat Frank Vanhecke-Filip Dewinter-Gerolf Annemans genadeloos uit elkaar. Dewinter en Annemans voelden zich de jongste maanden volledig buitenspel gezet. Oh ironie, Morel dreef de twee rivalen in elkaars armen.

De voorbije maanden bleef de strijd ongemeen spannend. Morel haalde werkelijk alles uit de kast om Vanhecke een nieuwe ambtstermijn te laten opnemen. 'Als Vanhecke voorzitter blijft, moet ze zelf niet eens kandidaat zijn', zo werd enkele weken geleden ironisch opgemerkt. De Bruggeling was in december ook daadwerkelijk kandidaat om zichzelf op te volgen. Maar een laatste offensief van Dewinter en Annemans bracht hem op andere gedachten. De twee Antwerpenaren dreigden met een scheuring wanneer Vanhecke niet zou opstappen. Een scheidingsprocedure zoals het FN in Frankrijk - waarbij Bruno Mégret zich afscheurde van Jean-Marie Le Pen - stond in de steigers.

Toen Dewinter en Annemans er Vanhecke bovendien van konden overtuigen dat er geen nacht van de lange messen op komst was, brak het verzet helemaal. Hij zou een stap opzijzetten voor Bruno Valkeniers, een nieuw politiek talent dat Dewinter en Annemans zelf hadden aangebracht. Valkeniers moet de partij er weer mentaal bovenop helpen. Hij moet de rationaliteit terugbrengen in het partijbestuur. Daar was de sfeer de jongste weken niet meer te harden. Zo leidde in de feiten de ambitieuze Morel de partij. Voortdurend nam Vanhecke strategische beslissingen die haaks stonden op de overtuiging van Dewinter en Annemans.

Morels reputatie als intrigante kan ondertussen al niet meer stuk. Begin 2007 deed ze eigenhandig het verruimingsscenario met Jean-Marie Dedecker mislukken omdat ze mordicus de senaatslijst zelf wilde trekken - als zoenoffer trok Vanhecke uiteindelijk de lijst. Wat later bond ze de strijd aan met Jurgen Verstrepen. Die duwde aanvankelijk de kamerlijst, Morel wilde zijn plaats inpikken. Maar Annemans wilde Morel in geen geval in zijn eigen fractie. Morel pestte vervolgens Verstrepen buiten. Die trok naar de Lijst Dedecker.

Voor Dewinter en Annemans waren het bijkomende redenen om niet te ontwapenen. In stilte werd Valkeniers, in tegenstelling tot Morel geen lid van het bestuur, in stelling gebracht. Zo kreeg hij als pas gekozen kamerlid een plaats naast fractieleider Annemans, terwijl neofieten meestal op de laatste bank starten. Toen al wisten fijnzinnige waarnemers dat een reshuffle op komst was. Valkeniers zelf lachte elke verwijzing naar een mogelijk voorzitterschap weg. Of hij hield het bij een 'geen commentaar'.

Overigens bewees Vlaams Belang afgelopen zaterdag nog maar eens dat de partij erg autoritair wordt geleid. Vanhecke vertelde tijdens de partijraad - die de nieuwjaarsreceptie voorafging - dat hij afzag van een nieuwe termijn. Maar op geen enkel moment werd de naam van Valkeniers genoemd. Officieel mocht iedereen zich kandidaat stellen. Volgens de officiële versie was er nood aan een nieuw gezicht en moest de partij in deze moeilijke politieke tijden bewijzen dat ze aan vernieuwing kon doen.

'Vlaams Belang moet een efficiënte en aantrekkelijke strijdorganisatie zijn, en geen gezellig clubje old boys dat zichzelf in stand houdt tot aan het pensioen', vertelde Vanhecke wat later. 'Vlaams Belang moet een wervend project zijn. Wanneer iemand na 12 jaar voorzitterschap alleen zichzelf als opvolging goed genoeg vindt, is de man vermoedelijk heel ijdel en egocentrisch en in elk geval niet voldoende bekommerd om de toekomst van zijn beweging.'

Ook zaterdag hield Valkeniers de lippen nog stijf op elkaar. Hij ging er eerst een 'nachtje over slapen'. Maar hij was wel zo onverstandig om zich uitgebreid te laten fotograferen voor het partijspandoek. Daarbij merkte hij de hevig gesticulerende Annemans niet op. Die maande hem aan om als de bliksem de sessie te stoppen. Vormelijk ligt de race nog helemaal open. 'Een lapsus', zo grinnikte Valkeniers achteraf. Zijn kandidatuur volgde zondag.

Wellicht spreekt het partijbestuur zich op 21 januari uit - maar het kan ook later zijn - over een 'consensuskandidaat' die de partij moet leiden. Begin maart krijgt een congres het laatste woord. Dat heeft de gewoonte om het voorstel van het partijbestuur te bekrachtigen. De gewezen manager van Hesse-NoordNatie komt ook om politieke redenen op een moeilijk moment aan het hoofd van de partij. Gezien de fantastische uitslag in 2004 wordt het de eerste voorzitter die tijdens de Vlaamse verkiezingen in 2009 moet uitleggen waarom de partij achteruitgaat.


DS, 14-01-2007 (Bart Brinckman)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Morel

In het artikel 'De verloren eer van Marie-Rose' verschenen in De Standaard (DS 14 januari) wordt een aantal onwaarheden geschreven.

De krant stelt dat Filip Dewinter en Gerolf Annemans hebben gedreigd met een scheuring en zelfs met een nieuwe partij als Frank Vanhecke niet zou opstappen als voorzitter. Deze bewering is volstrekt onjuist. Er is nooit enig dreigement van welke aard dan ook geweest om Frank Vanhecke zich al dan niet kandidaat te laten stellen voor het voorzitterschap.

Evenmin is er enige druk vanwege Marie-Rose Morel geweest op Frank Vanhecke om zich opnieuw kandidaat-voorzitter te stellen. Dit is een persoonlijke beslissing geweest van Frank Vanhecke.

In hetzelfde artikel schrijft de krant dat Gerolf Annemans en Filip Dewinter geruime tijd geleden Bruno Valkeniers in stelling brachten met het oog op het vervangen van Frank Vanhecke als voorzitter. Ook deze bewering is volstrekt onjuist. Bruno Valkeniers is geenszins de kandidaat van deze of gene, maar onderhoudt zeer vriendschappelijke contacten met iedereen.

De krant meldt ook dat Marie-Rose Morel voorzittersambities zou hebben, de senaatslijst wou trekken en haar zinnen had gezet op de lijstduwerplaats van de Kamer. Ook deze beweringen zijn onjuist.

We stellen nu al maanden vast dat de krant een karaktermoord pleegt op Marie-Rose Morel met termen als 'Yoko Ono', 'intrigante' en tal van insinuaties.

Het niveau waarop dit gebeurt, heeft niets meer te maken met objectieve informatieverstrekking, maar met een volgehouden poging om de hele partij te destabiliseren.

Frank Vanhecke, Marie-Rose Morel, Filip Dewinter, Bruno Valkeniers, Gerolf Annemans

Bron : DS 15/01/08