Syrië erkent na 65 jaar soevereiniteit Libanon


BRUSSEL - De soevereiniteit van Libanon, al onafhankelijk sinds 1943, wordt nu pas door Damuscus erkend.


De Syrische president Bashar al-Assad vaardigde gisteren een decreet uit over het aanknopen van diplomatieke relaties met Libanon en de opening van een ambassade in de hoofdstad Beiroet. Het kan vreemd klinken, maar dat was nooit eerder gebeurd sinds de onafhankelijkheid van Libanon in 1943. De Syrische leiders hebben de idee van een onafhankelijk Libanon nooit kunnen aanvaarden. De vader van Bashar, Hafez al-Assad, verklaarde ooit dat 'Syrië en Libanon één staat en één volk vormen'.

Dat laatste heeft alles te maken met de manier waarop Libanon tot stand kwam. Frankrijk, dat de regio na het einde van de Eerste Wereldoorlog samen met Groot-Brittannië opdeelde, verwierf Libanon en Syrië als mandaatgebieden. Op vraag van de maronitische christenen, die argumenteerden dat een mini-Libanon rond Beiroet en het Libanongebergte niet leefbaar was, sneden de Fransen bij het begin van de jaren twintig van de 20ste eeuw stukken weg uit het mandaatgebied Syrië om zo een 'Groter Libanon' te creëren.

Syrië heeft dit nooit verteerd en profiteerde van de burgeroorlog (1975-1990) om zijn invloed in Libanon uit te breiden, zodat de facto de politiek, de veiligheidsdiensten en het leger onder Syrische curatele stonden. Vanaf 1991 consolideerde Damascus zijn greep via een vriendschapsverdrag.

Maar aan die 'Syrië-sering' kwam abrupt een einde na de moord op de Libanese ex-premier Rafik Hariri in 2005, waarvan aangenomen wordt dat ze niet kon plaatsvinden zonder medewerking van de hoogste kringen in Damascus. Binnenlandse en internationale protesten leidden ertoe dat Syrië zijn leger moest terugtrekken.

De beslissing om nog voor het einde van dit jaar een ambassade te openen in Beiroet, is zonder meer historisch: het is de eerste keer in meer dan 60 jaar dat de twee landen diplomatieke banden aanknopen. In theorie komt het neer op de erkenning door Assad van de soevereiniteit van Libanon. Dat is ook de reden waarom het anti-Syrische politieke blok in Libanon aandrong op zo'n officiële beslissing.

Of het de facto ook zo zal verlopen, is een andere vraag. Libanon-kenners zeggen dat Syrië nooit Libanon de volledige vrije hand zal geven. Om de gang van zaken te sturen, kan Damascus blijven terugvallen op zijn 'proxies' in Libanon: de sjiitische Amal-partij en Hezbollahbeweging, die deel uitmaakt van de Libanese regering.

Of het kan zijn tanden laten zien met zijn leger: vorige maand trok Damascus 10.000 soldaten samen aan de grens met Libanon, officieel om de grenssmokkel te bestrijden. Waarnemers denken dat het vooral bedoeld was als boodschap aan het adres van de moslimextremisten in de woelige Libanese stad Tripoli dat ze zich kalm moeten houden.

Toch wijst de beslissing van Assad op een langzame normalisering van de relaties, die tot voor enkele maanden zeer gespannen waren door de moord op Hariri en de Syrische politieke inmenging. Pas in mei besloten het pro- en anti-Syrische blok in Libanon een nieuwe eenheidsregering te vormen, waarmee een einde kwam aan een maandenlange politieke crisis. In augustus bracht de nieuwe Libanese president Michel Suleiman een bezoek aan Damascus en kwamen de twee landen overeen om hun grenzen precies af te bakenen.


DS, 15-10-2008 (Bart Beirlant)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Ik denk dat dit echt een enorme vooruitgang is voor de vrede in het Midden-Oosten. Eindelijk is er eens positief nieuws (dat ons bereikt tenminste) uit die regio.