HELDHAFTIGE VOEGER VERHINDERT DAT WANHOPIGE JONGEN VAN FLATGEBOUW SPRINGT
LANAKEN - Een 43-jarige voeger heeft een heldendaad verricht in het Limburgse Lanaken. Hij klom op het dak van een appartementsgebouw om een radeloze student die de dood tegemoet wilde springen, om te praten. Drie kwartier later kwamen ze samen veilig naar beneden. Eline Bergmans en Phillip Pergens

Het regende pijpenstelen donderdagochtend en daarom had Rudi Vangompel een dagje vrij. De 43-jarige voeger uit Lanaken ging boodschappen doen maar was nog maar vijftig meter van zijn huis verwijderd toen hij een menigte verzameld zag rond een appartementsgebouw. 'Er was paniek. Ik zag mensen door elkaar lopen en naar boven wijzen. Eerst wilde ik me er niet mee bemoeien, maar toen zag ik die jongen staan. Acht meter hoog op de nok van het dak.'

Rudi parkeerde zijn wagen. 'Ik dacht even dat hij naar boven was geklommen om zijn huisdier te gaan redden en niet meer naar beneden durfde. Maar toen hoorde ik een oude man naar de jongen roepen dat hij naar beneden moest komen. Hij smeekte hem om niet te springen. De man bleek de opa van de jongen te zijn', zegt Rudi Vangompel. 'Ik heb meteen beslist om naar boven te klimmen.'

Denken aan eigen kinderen

Hij liep onmiddellijk naar de achterkant van het gebouw om van daaruit via een ladder op het dak te klimmen. 'Ik ben voeger van beroep en werk heel vaak op daken. Ik wist wel dat het langs daar zou lukken', vervolgt Rudi. 'Daar zag ik hem zitten. Een jongen van een jaar of 19, iets ouder dan mijn dochter, maar met de wanhoop in zijn ogen. Ik stelde me even voor dat mijn dochter daar zou zitten. Ik ben naast de jongen gaan zitten. Hij fluisterde dat hij geesten hoorde praten en dat ze hem achterna zaten. Achteraf hoorde ik dat hij drugs zou hebben gebruikt.'

Waarschijnlijk was het daarom dat de 43-jarige Limburger heel moeilijk kon doordringen tot de 19-jarige jongen. 'Ik vroeg hem hoe hij heette, wat hij deed en waarom hij het zo moeilijk had. Eerst kwam er heel weinig respons. Maar ik wilde niet dat er stiltes kwamen dus hield ik het gesprek op gang. Toen zei hij dat hij zich alleen voelde. Hij dacht dat er niemand om hem gaf. Ik heb geprobeerd om dat uit zijn hoofd te praten. Ik zei dat alle mensen beneden van hem hielden en dat ik ook graag zijn vriend wilde worden. Ik heb gevraagd of hij niet mee een koffie ging drinken en hem op het hart gedrukt dat hij altijd langs zou mogen komen.'

'De 45 minuten op het dak leken een eeuwigheid. Soms raakte hij ineens in paniek en riep hij dat ik hem niet begreep en dat ik niet wist hoe het was om alleen te zijn. Ik heb naar zijn grootvader gewezen die met tranen in zijn ogen naar boven stond te kijken. Op die manier probeerde ik duidelijk te maken dat hij nog een mooie toekomst had. Ik heb gezegd dat ik het als vader verschrikkelijk zou vinden om mijn dochter te verliezen en dat zijn ouders op dat moment hetzelfde voelden.'

Tijd winnen

Tijdens het gesprek stond de 19-jarige student vier keer recht omdat hij wilde springen. 'Ik reageerde telkens en trok hem naar achteren. Om mijn eigen leven niet op het spel te zetten, had ik enkele pannen verschoven zodat ik mij aan de latten kon vasthouden. Zo had ik voldoende kracht om hem tegen te houden', zegt Rudi Vangompel, die op geen enkel moment echt bang is geweest. 'Hoewel het achteraf toch wel een gevaarlijke onderneming bleek. Het had voor mij ook gevaarlijk kunnen worden.'

Na een kleine twintig minuten op het dak arriveerden de hulpdiensten. De brandweer blies springkussens op. 'Maar dat bleef maar duren en dat maakte mij onrustig. Ik was bang dat de jongen toch zou springen door die heisa beneden. Drie kwartier blijven praten is bovendien zeer vermoeiend. Zeker omdat ik niet zo'n prater ben. Maar de jongen behield zijn kalmte tot de brandweer met een ladderlift naar boven kwam om hem te halen.'

Rudi Van Gompel werd iets later van het dak gehaald. 'De jongen was al met de ziekenwagen weggebracht toen ik beneden kwam. Ik heb nog heel even met de familie gepraat. Ik was vooral blij voor de opa die zijn kleinzoon weer in de armen zal kunnen sluiten. En als hij graag nog eens bij mij op de koffie komt, is die jongen altijd welkom.'

Bron: http://www.nieuwsblad.be/article/de...cleid=GI32JK4NN

mijn mening:
Dit vind ik nu nog eens een positief nieuwsfeit. Ik vind het fantastisch dat die voeger zijn eigen leven op het spel durfde zetten, zonder na te denken weliswaar, om het leven van iemand anders te redden. Dit zijn de echte helden!
Langs de andere kant ben ik ervan verbaasd dat een 19-jarige zijn leven beu is. Onze maatschappij is inderdaad veel asocialer dan vroeger, maar er zijn mogelijkheden genoeg om nieuwe vrienden te maken zodat je je niet alleen hoeft te voelen.