Plunderingen na een verwoestende orkaan en vechtpartijen in een vluchtelingenkamp: dat klinkt ons bekend in de oren. Maar heeft u ook nog iets gehoord over burgerinitiatieven voor vluchtelingen, voedselbedelingen en de wederopbouw na een verwoestende orkaan? Rugter Bergman van De Correspondent vindt dat we blind geworden zijn voor het goede nieuws.

‘Je volgt het nieuws en denkt: we gaan ten onder aan egoïsme en hufterigheid. Er was geen voorpagina over de zoveelste bijeenkomst waar bewoners rustig met elkaar in gesprek gingen. Er was geen pushbericht over het zoveelste burgerinitiatief voor vluchtelingen. En de reden is simpel: het goede is zo alomtegenwoordig dat we het niet zien’, stelt journalist Rutger Bregman in een opiniestuk in De Correspondent .

Dat het goede alomtegenwoordig is, legt Bregman uit aan de hand van enkele voorbeelden over de vluchtelingencrisis:
- De gigantisch grote berg kledingpakketten voor vluchtelingen
- Oud-Beijerland, een Nederlandse gemeente waar meer vrijwilligers voor de opvang van vluchtelingen zich hadden gemeld dan dat er vluchtelingen arriveerden
- Een groep vluchtelingen die uit Breda vertrok en danste en zong voor de vrijwilligers
- De snelle communicatie via Facebook om vluchtelingen op te vangen of materiële hulp te bieden

Daarom vindt de journalist dat het hoogtijd is om ‘onze blindheid voor samenwerking en altruïsme’ op te geven: ‘Het beeld dat geschetst wordt in de media - van de chaos en plunderingen na orkaan Katrina in New Orleans bijvoorbeeld - is steevast het omgekeerde van wat er op de rampplek gebeurt. Als de wereld vergaat is het niet ieder voor zich, maar één voor allen en allen voor één. Als de dijken breken worden we geen apen, zoals de Britse historicus Timothy Garton Ash verzuchtte, maar excelleren we juist in menselijkheid.’

‘Onze beschaving is geen dun laagje vernis, het is een dikke vetlaag die ons warm houdt, zelfs als de dijken doorbreken’, stelt Bregman.

‘Maar dat is geen reden om op onze lauweren te rusten. Zoals een oude Cherokee-indiaan eens tegen zijn kleinzoon zei: “Er speelt zich een gevecht in mij af. Het is een gruwelijk gevecht tussen twee wolven. De een is slecht, boos, hebzuchtig, jaloers, arrogant en laf. De ander is goed – hij is gelukkig, rustig, liefdevol, aardig, hoopvol, bescheiden, gul, eerlijk en betrouwbaar. Deze wolven vechten ook in jou en in ieder ander persoon.”

De jongen dacht even na en zei toen: 'Welke wolf zal winnen?'
De oude Cherokee hoefde niet lang na te denken.
'Diegene die je voedt.’

Bron: De Standaard
http://www.standaard.be/cnt/dmf20151102_01951079

---------------------------------------------------------------------------------------

Persoonlijk kijk ik elke dag naar het nieuws, al moet ik zeggen dat ik het sommige dagen met een lichte tegenzin opzet. Elke dag is het inderdaad een beetje hetzelfde; hier is er iets ergs gebeurd, daar een overstroming, ergens anders een vreselijk ongeval, een vluchtmisdrijf, ...

In die zin kan ik me dan ook zeker vinden in het idee dat we af en toe nood hebben aan goed nieuws. Zeker de voorbeelden die worden aangehaald in het artikel zijn zaken die van mij ook wat vaker aan bod mogen komen. De vraag is alleen: Brengt dat wel op?

Het is ondertussen geen geheim meer dat 'het nieuws' zich tegenwoordig meer baseert op wat de mensen interessant vinden (sensatie) dan op zaken die er soms echt toe doen want het nieuws moet uiteindelijk ook opbrengen. Dat is op zich heel spijtig want vaak krijg ik het gevoel dat het er op het journaal soms meer "boecht" komt dan echt nieuws. Zo vraag ik me bijvoorbeeld af of het echt nodig is om vijf minuten van dat journaal te spenderen aan de intrede van Sinterklaas in één of ander kasteel in Limburg (meer dan een maand voor het feest zelf)...

Het 'nieuws'; dat wat echt nieuw is en spannend, maar is het ook echt van belang?

Net zoals Ann kijk ik dagelijks naar het journaal, waarbij ik mij ook regelmatig afvraag wat het nut is van sommige nieuws-items en waar het goede nieuws naartoe is. Elke dag gebeuren er leuke en minder leuke dingen. Mensen zijn doorgaans meer geïnteresseerd in de minder leuke dingen, mensen willen geschokkeerd worden, mensen willen sensatie, mensen willen andere mensen zien lijden. In dat opzicht lijkt het wel of mensen van nature uit sadistisch zijn, terwijl dit eigenlijk niet zo is. Van kleins af zien mensen elke dag negatieve gebeurtenissen op het journaal voorbijkomen. Kleine kinderen die mee moeten kijken van de ouders, nemen dit nieuws ook op! We voeden ons op die manier zodanig met slecht nieuws, dat we er een soort van kick bij krijgen. Dit bevestigt het verhaal van de twee wolven uit het artikel. Nieuwsmakers zijn hiervan op de hoogte en willen onze nood aan slecht nieuws blijven bevestigen om geen kijkers te verliezen. Hierdoor belanden we in een vicieuze cirkel. Het is zeer moeilijk om de cirkel te doorbreken.
Ik vind het wel goed dat dit artikel weergeeft dat we ook nood hebben aan goed nieuws. Goed nieuws kan ons vertederen, kan ons goed doen voelen. Helaas zijn sommigen dat ondertussen al helemaal vergeten.