We staan een heel eind ver wat de emancipatie van de vrouw betreft, maar we staan eigenlijk nergens wat de emancipatie van moeders betreft
Wie weleens een status op Facebook post, zal het beamen: je hoopt toch altijd op een paar 'vind-ik-leukers'. Toen ik maandag een tekst deelde over de verscheurende keuze tussen een boeiende job en tijd voor je kinderen, waren er na een halve dag zo'n 18.000 mensen die dit hadden gelezen. Een dag later steeg dit tot 60.000. Het was toen 13.000 keer gedeeld. Mijn mailbox ontplofte, de berichten van ouders die zich herkenden in mijn verhaal of iets wilden toevoegen, stroomden binnen. Dat heet dan 'viraal gaan', in vaktermen.

Ik denk dat ik mag besluiten dat jonge ouders in Vlaanderen een beetje op hun tandvlees zitten. Net zoals ik, tien jaar geleden. Ik werkte als journalist voor een bekend vrouwenblad toen de kleuterjuf van mijn dochter me belde. Of ik dringend wilde komen. Eenmaal op school zei ze: "Marieke heeft koorts. Maar wat meer is: jij komt altijd als laatste je dochter halen. Ze vindt dat erg. Daarom heb ik je gebeld." Au. Dit kwetste. Later bleek dat mijn dochter een 'stille longontsteking' had. Ik besloot veertien dagen vakantie te nemen en voor haar te zorgen.

Na die veertien dagen ben ik niet meer fulltime gaan werken. Omdat ik het al langer wist: een fulltimejob combineren met een gezin, ik kon het niet. Of beter: ik kon het wel, maar het was niet gezellig. Ik wilde een leven, geen loopwedstrijd.

Minder werken bleek dé oplossing. Toch is dit geen verhaal dat zomaar een goede afloop kent. In de jaren waarin ik tijd had om na te denken, werd me één ding duidelijk: we staan een heel eind ver wat de emancipatie van de vrouw betreft, maar we staan eigenlijk nergens wat de emancipatie van moeders betreft. Er is geen plan. Je moet kiezen. En wie kiest, verliest. Dat is de weg die je als jonge moeder te gaan hebt.

Ik voelde dat het taboe is om als jonge vrouw met een masterdiploma te zeggen dat je graag bij je kinderen bent. Je bent algauw 'ongeëmancipeerd'. Natuurlijk moeten ook vaders hun rol opnemen, maar dat is een andere discussie.

Gaandeweg kwam ik tot het inzicht dat je kinderen opvoeden eigenlijk niet als een levenslang project moet zien. Kinderen zijn maar een dikke 15 jaar dicht bij jou. Net díe jaren waarin de meesten ook nog hard aan hun carrière timmeren. Wat een slechte samenloop van omstandigheden. Ik dacht: we moeten dit herbekijken. Misschien moeten we evolueren naar een tijd waarin elke vrouw voor zichzelf een 45-jarenplan maakt. Een volledige loopbaan zal straks 45 jaar duren. Die 45 jaar kun je opdelen naargelang je levenskeuzes. Ik neem mezelf even als experiment:

Mijn eerste tijdsblok telt 15 jaar: vanaf mijn 22ste zocht ik een job en kreeg ik twee kinderen. Ik noem deze fase de groeifase.

Het tweede blok telt ongeveer 10 jaar en noem ik de denkfase. Ik ben minder gaan werken, kreeg tijd voor mijn kinderen.

Het laatste blok, dat 20 jaar duurt, noem ik de vliegfase. Teruggeven aan de maatschappij wat je heb gekregen: tijd, warmte, mildheid, overzicht en inspiratie. 'Vliegfase', omdat je opnieuw je vleugels uitstrekt, en omdat je kinderen stilaan het nest uitvliegen.

Dit 45-jarenplan is eigenlijk een aflossing van de wacht. Wie dat wil, krijgt de kans om een soort van 'family sabbatical' te nemen, terwijl de jonge wolvinnen de fakkel overnemen, samen met de veertigplussers die niet meer zo hoeven te zorgen voor hun gezin. Het is ook een tegengif tegen de vreemde manier waarop soms naar vrouwen wordt gekeken die in de menopauze zijn aanbeland. Veertigers zijn straks de reddertjes van onze samenleving, let maar op.

We zullen allemaal langer moeten werken. Dat kan niet aan het ritme van vandaag. Als je alle moeders fulltime doet werken, hol je de maatschappij van binnenuit uit. Dan worden onze kinderen kleine Mariekes met onzichtbare longontstekingen die niet verzorgd worden en voor wie de overheid hoge ziekenhuiskosten betaalt.

Mijn mening: Deze opinie uit De Morgen van 19 november 2014 van Ilse Ceulemans zette vele jonge ouders aan het denken. Ze kreeg vele mails met begripvolle reacties. Ook ik snap de opinie van Ilse. Het leven is de laatste jaren maar een rollercoaster van dagdagelijkse routines. Iedereen wordt maar verwacht om zeker 45 jaar te werken en ondertussen nog te zorgen voor onze nakomelingen terwijl dit niet gemakkelijk te combineren is. Ik vind de drie fases, die Ilse beschrijft in haar artikel, prachtig! Het zou de droom zijn van vele vrouwen om zo hun tijd te kunnen besteden samen met hun kinderen. Op deze moment is het vaak moeilijk om te kiezen voor vrouwen voor hun kinderen of hun carrière. In mijn geval zou het duidelijk zijn: kinderen! Kinderen geven liefde als je er tijd en liefde insteekt, maar in de maatschappij van tegenwoordig is dit vaak niet gemakkelijk meer te combineren. Kinderen vragen veel tijd, en de maatschappij vraagt dat ook! Dus moeten vrouwen keuzes maken, die ze liever niet zouden maken en dat vind ik zeer spijtig! Als we de fases van Ilse volgen, kunnen we aan deze moeilijke keuzes misschien wel een mouw aan passen zodat we onze kinderen beter kunnen opvoeden.