Het team van Hannah Maes wordt opgeroepen nadat de veertienjarige Pieter Verhaelen een zelfmoordpoging heeft ondernomen. Via Guy Terlingen, zijn leider bij de jeugdbeweging, komen ze te weten dat Pieter seksueel misbruikt werd en dat dit waarschijnlijk de aanleiding is voor zijn wanhoopsdaad. Hannah sluit niets uit en naast de rol van Guy onderzoekt ze ook een spoor dat leidt naar Jef Denolf, een uitgetreden priester die een verleden van kindermisbruik met zich meedraagt. Ondertussen zet commissaris Mark Vermaelen Charles op een andere case omdat hij vindt dat de ervaren speurder te emotioneel betrokken is bij de zaak. Nadat Hannah de schokkende dvd van haar vader onder ogen heeft gekregen, leidt haar queeste haar naar een nieuwe climax.

Bron: http://iwatch.be/code-37-sz2-afl11-do-12052011

Code 37 is dan misschien een serie die niet volledig met de realiteit overeenkomt, toch vind ik dat het publiek er heel wat waarheidsgetrouwe elementen kan uithalen wat betreft de samenleving waarin wij leven en de sociale verhoudingen tussen mensen.
Eerst en vooral zat ik enorm in met de jongen die zelfmoord wou plegen omdat hij door één van zijn buren, die hem bijles wiskunde gaf, werd misbruikt en dit niet kon verwerken. De jongen is dan volledig veranderd, wat vooral bij zijn thuissituatie niet opviel. Dat is ook erg logisch, mama was depressief en papa was altijd in het buitenland voor zijn job. In de chiro was hij heel gelukkig, want één van de monitoren was er altijd voor hem. Hij wou natuurlijk de band met deze jongen niet breken, dus probeerde hij hem te steunen door hem literatuur te geven die volgens hem antwoorden konden bieden. Hij was er namelijk van overtuigd dat de jongen kampte met identiteitsproblemen en zijn geaardheid. Dit alles zorgde er natuurlijk wel voor dat hij als pedofiel werd aanzien. Net zoals zijn buurman, die stiekem foto's heeft genomen van de veertienjarige jongen toen hij in bloot bovenlijf de auto aan het wassen was. Deze man bleek een ex-priester, aangeklaagd voor het betasten van een misdienaar. Ook deze mensen worden volledig over één kam gescheerd, wat ik eigenlijk best wel begrijp door de verschillende aanklagen van de laatste tijd.
Ten tweede probeer ik mij dan ook de vraag te stellen hoe je eigenlijk in zo'n situatie moet ingrijpen als toekomstig leraar. Je kan die jongen begeleiden, maar als die jongen zelf niets zegt dan kan je ook moeilijk gaan ingrijpen. Ik vond het wel een mooi gebaar van die chiroleider dat hij er wou zijn voor die jongen. Het heeft natuurlijk niet veel effect gehad, maar daar kan je hem ook niet voor beschuldigen naar mijn mening.
Als leraar vind ik het ook belangrijk om tijdig in te grijpen. Niet enkel voor de jongen, maar ook voor zijn toekomst in het algemeen. Daarmee bedoel ik natuurlijk ook de thuissituatie, die alles behalve correct was. Moeder was depressief, slaapt heel de dag en 's nachts zat ze aan de drank. De vader was voortdurend op reis voor zijn job en tegenover zijn vrouw was hij redelijk agressief (wat vermoeden naar mishandeling doet oprijzen). In dergelijk klimaat kan een jongen, die voor zichzelf moet zorgen, nergens terecht en op die manier wordt die ook niet gemotiveerd om zichzelf te onplooiien en te ontwikkelen. Vooral dat laatste is van groot belang, omdat hij problemen had met het verwerken van het misbruik van zijn buurvrouw, alias wiskunde lerares.
Onze job gaat dus veel verder dan enkel inhoud overbrengen naar die leerlingen en hen klaarstomen voor de maatschappij. Ik wil er persoonlijk ook voor hen zijn als aanspreekpunt. Jongeren moeten kunnen praten over zichzelf, hun gevoelens en gedachten. Dit moet bij een vertrouwensleerkracht lukken!