De tijd van aparte meisjes- en jongensscholen ligt achter ons, maar steeds meer tekent zich een nieuw soort gesloten universum af in het onderwijslandschap. In het lager en secundair werken namelijk bijna alleen vrouwen.

Nu klinkt die vervrouwelijking goed. Zeker als je beseft dat lesgeven of werken tout court niet zo lang geleden een louter mannelijke bezigheid was. Zeker als je weet dat in het hoger onderwijs vrouwen in verhouding steevast minder doorstoten tot de hoogste posities dan mannen.

Toch is deze evolutie niet eenduidig positief. Want als negen op de tien leerkrachten in het basisonderwijs en meer dan zes op de tien in het secundair vrouwen zijn, dan wil dat zeggen dat onze kinderen zo'n vijftien jaar lang bijna alleen maar vrouwen zien als lesgevers.

Daarin schuilen twee valkuilen. Ten eerste zijn de meisjes- en jongensscholen net afgeschaft omdat die een onrealistisch beeld van de werkelijkheid meegaven en de vervreemding tegenover het andere geslacht in de hand werkten. Nu zitten meisjes en jongens wel samen, maar krijgen ze zo goed als alleen vrouwen te zien in de rol van degene die de kinderen onderwijs en zorg biedt. Dat is al even onrealistisch en cliché.

Ten tweede leidt het antwoord op de vraag waar de mannelijke leerkrachten zijn naar een onfrisse realiteit die toont hoe de emancipatie minder voltooid is dan ze lijkt. Ofwel kiezen vrouwen meer voor onderwijs omdat het makkelijk combineert met de zorg voor een gezin, die zij nog altijd meer dragen. En kiezen mannen er minder voor omdat het een vlakke loopbaan is met een bescheiden loon. Terwijl zij net voor ambitieuzere beroepen gaan. Wat ze kunnen omdat de vrouw meer voor het gezin zorgt.

Ofwel heeft het beroep bij mannen aan status verloren omdat het bijna exclusief vrouwelijk is geworden. Nu kinderen dat op school de hele tijd zien, zal dat niet bepaald veranderen, integendeel.

Ook bij verplegers en huisartsen tekent die evolutie zich af.

Iedereen kiest uiteraard vrij zijn of haar beroep en er zijn al een paar mooie gaten in het glazen plafond geslagen. Maar welke van de twee verklaringen voor de vervrouwelijking van beroepen die met kinderen en zorg te maken hebben ook het meest doorweegt, ze wijzen allebei op erg stereotiep denken over mannen- en vrouwenrollen. Nog altijd. En dat geven we nu door op school.

We moeten dan ook niet verbaasd zijn dat seksisme, discriminatie op de werkvloer en de loonkloof hardnekkige problemen blijven. Stereotiep denken over mannen en vrouwen is telkens het cruciale eerste opstapje daarnaartoe.

Datum: 29/12/2016
Bron: http://www.demorgen.be/opinie/met-v...chool-ba363d38/
Eigen mening:
De vervrouwelijking van het onderwijs valt inderdaad niet te ontkennen. Het meest voelbaar is dit in het lager- en kleuteronderwijs. Naar mijn mening is het stereotiep denken, dat de auteur aanhaalt, een beetje overroepen. Zelf heb ik in mijn hele kleuter- en lagere schoolcarrière één mannelijke leerkracht gehad en toch kies ik voor het onderwijs, net zoals verscheidene andere mannelijke medestudenten in Vorselaar. Een andere tendens die de vervrouwelijking met zich meebrengt, is naar mijn mening de oneerlijke concurrentie die vrouwen hebben t.o.v. mannen. Doordat er net zo weinig mannelijke leerkrachten zijn, heb ik de indruk dat zij ook net iets meer begeerd zijn dan vrouwelijke. Wat maakt dat een man vaak makkelijker werk zal vinden dan een vrouw binnen het onderwijs, ongeacht hun kwaliteiten, vrees ik in sommige gevallen.