"... maar Rome vindt respect voor het leven absoluut. Ook voor patiënten die zijn uitbehandeld."

Wat dan wanneer het leven zo onmenswaardig wordt dat de dood het laatste/enige soelaas zou kunnen zijn? Die persoon "dan toch maar" in leven houden - en al dan niet mentaal laten afzien - als hij/zij niet (met volle teugen)van zijn/haar leven kan genieten (en dit ook aangeeft)?

Hoeveel zin heeft het kostbare leven dan nog? Iemands bestaan zo "rekken" lijkt mij eerder ontering/mishandeling uit eigen belang en/of eigen geloofsovertuiging.

Je trouwe viervoeter laat je toch ook niet creperen van de pijn; waarom een mens dan wel?


Kleine kanttekening: Ik ben geen voorstander van euthanasie áls er nog kans is op een menswaardig leven. Maar wanneer een persoon volledig verlamd is/ stervende en enorm veel pijn lijdt/....- in mijn ogen geen waardig leven - en niet meer op die manier verder wil, denk ik dat het het recht is van ieder mens zelf te kunnen beslissen wanneer/of hij sterven wil.
De grens tussen waardig en onwaardig moet, binnen bepaalde lijnen, door de patiënt zelf aangegeven kunnen worden. Ik zeg binnen bepaalde lijnen omdat bijvoorbeeld (om het in het belachelijke te trekken) een snee in je vinger en LDVD pijn kunnen doen, maar niet zoveel dat je nadien niet meer van het leven kan genieten.
Naar mijn mening is euthanasie gerechtvaardigd als er (1) geen verandering mogelijk is in de situatie waarin de persoon zich bevindt én (2) als hij/zij op die manier niet verder wil. Bij dat tweede is zelfbesef op zich ook een belangrijke voorwaarde!
Ik weet dat ik (waarschijnlijk) nu tegen de schenen van mijn eigen religie stamp...