Een laatste keer omzien

Een halve eeuw geleden maakte een generatie zich op om haar plaats op het podium van de 20ste eeuw in te nemen. Van Berkeley tot Leuven zetten jongeren universiteiten op stelten en deden ze regeringen en dogma’s wankelen. Met branie en bravoure werd de gevestigde orde de wacht aangezegd. In vijf afleveringen wil ik dat jaar nog eens tegen het licht houden en op zoek gaan naar de redenen waarom het maar niet wil uitdoven.

In een eerste deel zoek ik naar een verklaring voor de anomalie die ’68 was. Waarom revolteren in de bijna ‘paradijselijke’ wereld van de sixties? Morgen komt de Vlaamse contestatie aan bod – het ongewenst kind van zoveel schijnheilige vaders – die in Leuven werd uitgebroed.

Deel 3 focust op de vreemde metamorfose van ’68. Het wonderjaar vervelde tot een ‘annus horribilis’. In deel 4 komt de strategische reset na nine eleven aan bod. Plots had het Westen er een nieuwe vijand bij, maar opmerkelijk genoeg verdween ’68 niet van de conservatieve radar. Het bleef overeind als de second best vijand. In een laatste aflevering zoom ik in op de maatschappelijke energie die toen vrijkwam. De onvermijdelijke vraag of ’68 de wereld veranderde, ligt op de loer.

Is dit een objectief essay? Zeker niet. Ik was erbij in de sixties, niet als toeschouwer of toerist, wel als activist. Met alle gevolgen van dien, zoals ook uit deze tekst zal blijken. De valkuil van de nostalgie probeerde ik te vermijden, maar het blijft wel ‘mijn’ interpretatie van feiten die definitief tot het verleden behoren, maar nog steeds op het heden wegen. Voor een laatste keer omzien, soms mag het.


DS, 26-12-2017 (Paul Goossens)