Ik deel de mening van Ellen. Dit onderwerp is té belangrijk om niet te bespreken in de klaspraktijk. Ikzelf heb het onderwerp ook besproken tijdens mijn stagelessen in een TSO-richting. Maandag na de feiten had ik les van 11u10 tot 12u. Op het einde van de les heb ik tijd besteed aan het bespreken van de aanslagen in Parijs. Om 12u deed ik samen met de klas mee aan de minuut stilte als respect voor de slachtoffers van Parijs.
Wat mij opviel was dat de klas enorm goed op de hoogte is van de situatie en dat ze er ook een nuchter beeld over hebben. Leerlingen stelden ongeveer dezelfde vragen als bij Ellen. Ik liet ook ruimte voor hen om hun eigen mening te verwoorden. Hun meningen verwonderden mij. Zo zei een leerling dat we ook zouden moeten stilstaan bij andere terroristische aanslagen, waarvoor niet zoveel aandacht is geweest. Ook zei een andere leerling dat ze bang was, voor wat er nog ging gebeuren en of er nog een derde wereldoorlog zat aan te komen. De meeste leerlingen vonden het heel erg wat er gebeurd is, en wat er nog zal gebeuren in de toekomst. Ik merkte ook dat veel leerlingen bang zijn, en terecht, in mijn ogen.
We mogen de leerlingen geen blaasjes wijsmaken. We moeten de feiten niet relativeren. Ook kinderen moeten weten dat ons land niet meer zo veilig is dan het geweest is. Het is aan de opvoeders om hen dat op een rustige manier te vertellen, in de eerste plaats aan de ouders, in de tweede plaats aan de leerkrachten.