Enerzijds is het jammer dat de minuut stilte is verstoord door de Turkse fans. Anderzijds is hun boe-geroep wel deels te begrijpen. In Syrië sterven er om de haverklap een heleboel mensen. Ook in Kenia werden er honderd mensen gedood in een universiteit omdat het volk tegen Al-Shabaab zou zijn. Voor deze mensen, die ongetwijfeld ook een verschrikkelijk moment moest meemaken of zelfs niet overleefd hebben, hielden we geen minuut stilte. Aangezien de aanslagen in Parijs nu eenmaal dichter bij ons gebeurde, worden we bang en komt ons solidariteitsgevoel meer naar boven. Men denkt: 'Ik kon daar ook net zijn.', terwijl men dat minder zal ervaren bij een Keniaans of Syrisch bloedbad. Dat is treurend, maar dat wil niet zeggen dat ik de minuut stilte voor Parijs overbodig vond. Nee, integendeel. Ik heb zoals vele anderen een minuut stilte gehouden en leefde mee met de mensen die de onvergetelijke situatie moesten ondergaan. Wel weet ik dat men, waaronder mezelf meegerekend, pas meer medeleven zal betogen wanneer iets negatiefs niet meer als 'ver-van-je-bedshow' kan worden beschouwd.