Verschrikkelijk is het nieuws dat afgelopen weekend ter onze oren kwam. Iedereen is aangedaan door wat er gebeurd is in Parijs. We beseffen al langer dat het sinds Verviers en Charlie Hebdo een niet meer "ver-van-ons-bed-show" is. Het is bittere ernst. Dat de terreurorganisatie ons angst wil aanjagen is heel duidelijk. Ik wil niet weten hoeveel mensen er momenteel getraumatiseerd zijn door wat ze gezien of meegemaakt hebben op de verschillende plaatsen waar de aanslagen afgelopen weekend hebben plaatsgevonden. Ik wil vooral weten hoeveel slachtoffers IS nog moet maken vooraleer ons land echt effectief gaat ingrijpen? Waarom moesten we zo lang wachten om in te grijpen? We weten al sinds het ronselen van de jongeren een aantal jaar geleden dat dit uit de hand zou lopen. Niet alleen in Syrië maar over de hele wereld. Wereldoorlog drie staat voor de deur en ik weet niet of de meesten het al beseffen. Wel vond ik het mooi dat respect en medeleven werd getoond op sociale media door profielfoto's te veranderen, ... Ik weet wel wat sommige mensen hiervan denken. "Het maakt toch niets uit, het maakt geen verschil!": zeggen ze dan. Maar uiteindelijk is het het collectief gevoel of het gevoel van wij-samen-tegen-IS, dat bovenaan staat. Dat vond ik heel mooi om te zien. IS schreef dan weer dat ze het mooi vonden om te zien hoe groot de ravage was die ze hadden aangericht. Het is tijd om terug te vechten en IS uit te schakelen. Dit is geen godsdienst! Dit is idealisme, radicalisme met een ongelooflijke achterstand op de wereld waarin we momenteel leven.