actualiteitsforums - Enkele post bekijken - 'Kan iemand mij één meerwaarde noemen van Halloween?'

Citaat:

Orgineel gepost door Gertjan.s*els

Mening:
Plezier. Zo, de kop van het artikel is beantwoord. Plezier is immers een beduidende meerwaarde. Het is niet omdat de auteur verbitterd voor het haardvuur zit te mompelen 'waren we maar weer de glorie van Christus aan het verheerlijken', dat anderen hier geen leut aan beleven. Onze christelijke feestdagen verheerlijken we immers maar al te graag omwille van hun diepgaande roots, dàt zijn pas feestdagen met een meerwaarde. Al vraag ik me af hoeveel mensen er hartstochtelijk uit hun bed stormen op Pasen, peinzend 'ik kan niet wachten om de roem van Christus te prijzen!'. Voor de doorsnee mens brengen deze feestdagen hen hoogstens samen met hun medemens, wat Halloween evengoed doet.
Het verheugt me wel dat de auteur erkent dat de ontleding van de fascinatie voor het lugubere best aan psychologen kan worden overgelaten, zijn analyse is maar lulkoek. Ik zou mezelf niet bepaald een connaisseur van horrorfilms noemen maar vanuit mijn beperkte ervaring weet ik wel te zeggen dat deze niet louter steunen op het 'uitmelken van wreedheid en sadisme', althans niet diegenen met een greintje integriteit. Ikzelf ben nog geen recensie tegengekomen van Saw II onder het mom van 'in deze film werd 3,5l meer bloed gebruikt dan in Saw I en werden 4 meer ledematen deskundig verwijderd, puik werk!', mensen die van dit genre houden hebben doorgaans hogere standaarden.
Zijn vergelijking met de gruwel die sommige vluchtelingen moeten doorstaan, bracht enkel een zucht bij me teweeg. Een erg, erg diepe zucht. Deze drogreden is haast van hetzelfde niveau als toen moederlief zei 'de kindjes in Afrika zouden daar heel blij mee zijn', iedere keer ik wat groene zooi liet liggen op mijn bord. Ja het zou ongepast zijn mocht ik verkleed als IS-strijder een asielcentrum komen binnenstormen terwijl ik vuurwerk in het rond gooi. Ik betwijfel wel dat wanneer ik als weerwolf verkleed asielcentra bezoek, er veel mensen in tranen zullen uitbarsten omdat dit het trauma bovenhaalt van de dag toen de weerwolvenclan hun ganse dorp uiteenreet.
Het enigste geldige argument is zijn verwijzing naar de commercialisering van feestdagen, wat uiteraard terecht is. Maar dit geldt voor feestdagen in hun totaliteit, niets ontsnapt aan deze trend. Dus in plaats van Halloween hiervoor terecht te stellen, zou de auteur beter een artikel wijden aan deze problematiek in zijn geheel.

Tja, Halloween...

En ja, 'plezier', waarom ook niet? Het zegt me zelf niet bijster veel, maar als anderen er plezier aan kunnen ontlenen zoals onze Studentenraad onlangs met de succesvolle organisatie van een 'Halloween Movie Night', wie ben ik dan om de morele voorhamer boven te gaan halen en de zaak onderuit te halen met oubollige christelijk-traditionele oorvijgen?

Maar laat het dan ook 'plezier' zijn en blijven en er ons geen al te zware (pseudo-) psychologische opwerpingen tegenover stellen, noch al te veel inhoudelijke diepzinnigheden in echte lessen voor jong-adolescenten aan verbinden. Als insteek: ok, als 'inhoudelijk doel' om er vervolgens binnen bv. PAV zowat een hele lessenreeks aan te besteden, dank u! Qua relevantie is het dan geen zier beter dan het befaamde verplicht nummer binnen PAV-handleidingen tweede graad tot voor kort over 'Het Brabants trekpaard' (jawel) zoals dit in sommige leerboeken PAV werd aangehouden...

Wat mij veeleer bezig houdt bij heel dit item: de commercie IS onze 'cultuur' geworden, en dat hoeft al bij al nog niet eens zo dramatisch te zijn an sich... Maar laat er ons wel bij beseffen dat het ons af en toe als westerling een beetje bloot doet staan voor een spiegel tegenover zaken die er écht toe doen (niet enkel 'fun' dus): als Halloween en commercie in het algemeen ons het zicht gaan ontnemen om 'levensvragen' überhaupt nog te stellen, laat staan ze au sérieux te nemen, dan zitten 'we' mss wel met een probleem in de zin van: welke contexten blijven nog voorhanden om het thema van lijden en dood in een cultuur als de onze nog écht ter sprake te brengen en te 'thematiseren'? Als het alleen en enkel van Halloween moet afhangen, verwacht ik in de toekomst nog meer studenten die mij redelijk ontredderd komen aangeven dat ze niet in staat zullen zijn de lessen die week bij te wonen want hun 'lievelingskonijn is deze week overleden' (écht gebeurd!)... Uiteraard is deze thematiek te benaderen met handschoenen, want wat doe je met: 'Mijn grootmoeder is drie weken geleden begraven'...?

Maar als docent in de lerarenopleiding blijf ik steeds kauwen op de vraag: wat zullen dergelijke leraren-in-spe hun toekomstige leerlingen dan gaan vertellen bij afscheid, verdriet en rouw in hun eigen klas? Moet je niet tegelijk als LERAAR empathie kunnen combineren met een vorm van 'haar-op-je-tanden'? Al was het maar om 14 & 15-jarigen tot steun te kunnen zijn, al dan niet met behulp van een ingehouden 'lachen-met-de-dood' zoals Halloween suggereert?

Dergelijk kunnen 'lachen' veronderstelt dan weer erg 'sterke' leerlingen of studenten, zoals Gertjan bv?