Staatssecretaris voor Personen met een beperking Elke Sleurs (N-VA) start een onderzoek naar pestgedrag van werknemers met een handicap. De staatssecretaris neemt het initiatief nadat bekend raakte dat bijna een kwart van de mensen met een zware arbeidshandicap gepest wordt op het werk.

‘De cijfers van de enquête zijn onthutsend’, zegt staatssecretaris voor Mensen met een Beperking Sleurs. ‘Dergelijk pestgedrag beschouw ik als een vorm van geweld tegen mensen met een handicap.’

Het onderzoek moet de oorzaken van pestgedrag tegen mensen met een handicap nagaan. Die kunnen te maken hebben met de organisatie van het werk, met een werksfeer die mensen die ‘anders’ zijn moeilijk accepteert of met een discriminerende houding van individuele pesters.

‘Mocht uit het onderzoek blijken dat de antipestwet van 2007 niet voldoet, zal ik een aanvulling of wijziging bepleiten bij mijn collega van Werk’, zegt de staatssecretaris.

Het kabinet van de staatssecretaris zit morgen samen met het Directoraat-Generaal Handicap over de problematiek. ‘In een inclusief maatschappijmodel zou het de normaalste zaak van de wereld moeten zijn dat ook personen met een handicap volwaardig hun capaciteiten kunnen benutten’, zegt Sleurs.

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20151027_01940815

Eigen mening:
Pesten op het werk blijft een probleem dat jammer genoeg heel reëel is in onze huidige maatschappij. Elke mens moet met een gerust gemoed naar het werk kunnen vertrekken, zonder bang te moeten hebben van eventuele pesters. Personen met een beperking krijgen het nog harder te verduren en worden vaker geviseerd dan personen zonder een beperking. Ik vind dat het een goed idee is om hier grondig onderzoek naar te doen. De zwakkeren in onze maatschappij moeten net gesteund worden en daar zijn wij verantwoordelijk voor. Personen met een beperking hebben sowieso al moeilijk en ik voel mij er persoonlijk niet goed bij dat we toekijken hoe deze mensen gepest worden. Ik denk wel dat de focus niet enkel moet liggen op de personen met een handicap. Personen zonder beperking verdienen volgens mij evenveel aandacht en we durven hen (door overcompensatie) wel eens uit het oog verliezen.