Net zoals Ruben vind ik dat er te weinig aandacht gegeven wordt aan stotterende mensen. Toen ik in het secundair onderwijs zat, had ik een klasgenoot met stotterproblemen. Als hij wou antwoorden in de klas of een spreekbeurt gaf tijdens Nederlands duurde het langer dan bij de andere klasgenoten en was het ook moeilijker om hem altijd te volgen. Sommige klasgenootjes lachten hem zelfs systematisch uit. Zelfs sommige leerkrachten wilden hem vaak niet aanduiden omdat hij stotterde. Zelf wou hij wel vaak antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet voor. Als tiener denk je daar niet diepzinnig over na. Achteraf gezien besef ik wel dat het niet leuk moest geweest zijn voor hem om zo achteruit geschoven te worden. Ik heb nooit gemerkt dat hij zich slecht voelde door het stotteren, maar het kan volgens mij niet dat het hem niets deed dat anderen hem hiervoor uitsloten. Het is belangrijk dat stotteraars ook mogen zijn wie ze zijn en dat ze niet uitgesloten worden omdat ze moeilijker kunnen praten. Een anders voorbeeld dat ik kan geven is een klasgenootje uit het basisonderwijs. Zij stotterde ook heel erg. Zij werd niet uitgelachen en de juf duidde haar ook aan als zij wou antwoorden. Daarnaast werd zij ook nog elders begeleid en uiteindelijk is ze er zo ver op vooruit gegaan dat je het stotteren enkel nog merkt als je er echt op let. Het is belangrijk om het stotteren ernstig te nemen en je mag niet zomaar denken dat het nooit over zal gaan, want met de nodige hulp moet het kunnen om van het stotteren af te raken. Daarom vind ik het ook goed dat stotteraars vandaag aandacht krijgen.