Door kinderen 'fuckers' te noemen gaan ze zich als 'fuckers' gedragen


Diana Koster is een Nederlandse vrouwencoach & verloskundige, auteur van de bestseller 'Perfecte moeders bestaan niet' (Lannoo) en moeder van dochters Tess (13) en Bregje (10). Zij schreef deze bijdrage op uitnodiging van De Morgen.


Siska Schoeters beschrijft in haar '10 waarheden' hoe ze worstelt met het moederschap. (DM 17/10) Het is zeer herkenbaar. In mijn werk als Vrouwencoach (en Verloskundige) heb ik dagelijks te maken met vrouwen die zichzelf perfectie opleggen, uit angst dat ze niet goed genoeg zijn, zoals ze zijn. Ik zie dagelijks hoe 'roze-wolk' gekleurde verwachtingen in de praktijk eerder 'donkergrijze-wolken-met-hier-en-daar-een-opklaring-of-een-gouden-randje' worden. Hoe vrouwen zichzelf het leven bijna onmogelijk maken door onrealistisch hooggespannen verwachtingen, namelijk perfectie nastreven op alle gebieden; (t)huis, werk, uiterlijk, carrière, sociale leven, gezondheid, relatie, persoonlijke ontwikkeling en moederschap.

Je kunt als mens en als moeder niet fálen als je - vanuit liefde, vanuit je hart - doet wat je kunt. Je mag natuurlijk wel af en toe vreselijk bálen, van jezelf, je werk, je relatie of het ouderschap en de opvoeding. Falen of balen, 1 letter maakt een wereld van verschil. En in dat balen sta je niet alleen, integendeel.

In het eerste jaar na de geboorte van een kind, maakt één op de vijf ouders een milde depressie of mini-rouwperiode door. Vrouwen én mannen. Er is een leven vóór en een leven mét kinderen. En die 2 levens zijn niet met elkaar te vergelijken. Vergelijken en terugkijken heeft ook geen zin. Je kunt je niet écht voorbereiden op iets wat je niet vooraf kunt overzien. Tegelijkertijd geeft bijna de helft van de ouders aan, dat ze beter voorbereid hadden willen zijn op de allesomvattendheid van het ouderschap en de impact hiervan op hun relatie. Van de jonge stellen die nu hun eerste kind verwachten, zal ongeveer de helft gescheiden zijn voor het kind 4 jaar is.
 

'Je wordt écht gelukkiger als je focust op wat er wél goed gaat'


Begin dit jaar heb ik voor de Gezinsbond de lezing 'Perfecte ouders bestaan niet' in alle Vlaamse provincies gegeven. De theaterzalen zaten tot de nok gevuld met (aanstaande) ouders die allemaal hetzelfde wilden: 'Perfécte ouders zijn voor hun kinderen'. Alleen bestaan perfecte ouders niet, net zo min als perfecte kinderen.

Siska spreekt in het interview over schuldgevoelens, frustratie, zichzelf vergelijken met anderen, piekeren en voortdurend twijfelen. Dit zie ik bij bijna alle moeders die ik begeleid. Je kunt je dag vullen met deze 'energielekkende' activiteiten, maar je schiet er niets mee op. Kijken naar wat er niet (meer) is, staat acceptatie van wat er wel is in de weg. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Door continu te focussen op wat er niet goed gaat, wat je zwaar valt, wat je niet meer (makkelijk) kunt doen nu je kinderen hebt, door je aan je kind, jezelf of aan het moederschap te ergeren, wordt erg alleen maar erger.

Je wordt écht gelukkiger als je focust op wat er wél goed gaat en dat aan het eind van iedere dag voor jezelf noteert in een 'leuke dingen' of dankbaarheidsdagboekje.


Bewondering voor Siska
 

'Mijn overtuiging is, dat wij - als niet-perfecte ouders - onze niet-perfecte kinderen perféct kunnen voorbereiden op een leven in deze niet-perfecte wereld'

Ik ben het met Siska eens dat het belangrijk is dat ook negatieve gevoelens er mogen zijn. Het moederschap is zeker geen roze wolk. Negatieve gevoelens wegdrukken is alsof je een strandbal onder water probeert te duwen, een kansloze missie. Ik bewonder de openheid en eerlijkheid van Siska. Ik hoop dat door dit interview meer moeders zichzelf kwetsbaar op durven te stellen, en met vriend(inn)en - lotgenoten - zullen delen wat er zwaar valt aan het ouderschap. Ik hoop dat moeders tips met elkaar delen, naar elkaar luisteren en elkaar (onder)steunen, in plaats van elkaar te be- of veroordelen. Er is behoefte aan nieuw soort ouderschapsclan, want nog steeds geldt; 'It takes a village to raise a child'. Natuurlijk is het oké om eerlijk te benoemen dat het ouderschap je soms heel, heel zwaar valt, omdat het 24/7 en allesomvattend is. Ik denk dat het iedere ouder bij tijd en wijle zwaar valt, de verantwoording en opvoeding van een kind/kinderen en de veranderingen die dit met zich meebrengt in je leven en je relatie. Dit betekent echter niet dat onze kinderen kleine 'fuckers' zijn, want dat zou betekenen dat ze niet oké zijn.

In mijn boek en mijn praktijk ga ik er van uit dat iedere ouder oké is én ieder kind oké is. Dat het gedrag van een kind soms (veel) te wensen over kan laten en de interactie tussen ouder en kind, ouders soms tot wanhoop kan drijven staat daar los van. Lastig gedrag maakt een kind echter niet tot 'fucker'. Kinderen doen niet wat je zegt, ze doen wat je doet. Door ze 'fuckers' te noemen, gaan ze zich vanzelf als 'fuckers' gedragen.

Kortom, terecht dat Siska het taboe van de roze wolk doorbreekt. Het mag wat mij betreft alleen wat minder zwart/wit. Minder vanuit strijd of provocatie en meer vanuit kracht en openheid. Opvoeden is vallen, opstaan en weer doorgaan. Zo gaan we mooi gelijk op met onze kinderen, die leren lopen, praten, fietsen, ruzie maken en liefhebben, ook door vallen, opstaan en weer doorgaan. Mijn overtuiging is, dat wij - als niet-perfecte ouders - onze niet-perfecte kinderen perféct kunnen voorbereiden op een leven in deze niet-perfecte wereld.

Bron: De Morgen, http://www.demorgen.be/opinie/door-...ragen-a2493600/
Datum: 17 oktober 2015
geraadpleegd: 18 oktober 2015

Eigen mening: Elke moeder en elke vader wil een perfect kind hebben maar iedereen weet dat dit niet kan. Elke ouder heeft zijn eigen manier van opvoeden en dat zien we zeker in de realiteit. Ook al willen (toekomstige) ouders een perfect kind die geen fouten maakt maar het perfecte kind bestaat niet. Er bestaat geen boek waarin alles duidelijk geschreven staat hoe men een kind moet opvoeden of hoe je problemen moet aanpakken. Het is natuurlijk niet de bedoeling om je kind altijd te straffen of altijd te belonen, je moet hier een evenwichtig patroon in vinden. Het belangrijkste is dat je je eigen kind klaarmaakt voor deze wereld, ze mogen fouten maken want hieruit kunnen ze leren. In hun latere leven zullen ze op school, werk,... ook fouten maken en moeten ze hiermee kunnen omgaan en eruit leren.
Ik heb zelf nog geen kinderen maar ik wil er wel hebben. Ik weet dat ik zelf geen perfecte ouder ga zijn maar mijn kind zal goed opgevoed worden en niets te kort hebben qua voeding, kleding, begeleiding, enz.... Want er bestaan gewoon geen perfecte mensen.