De werkelijkheid onder ogen zien dat is niet altijd even gemakkelijk. Vaak verdoezelen we de werkelijkheid met woorden. ‘Het komt wel goed!’, ‘Jij gaat erdoor komen!’, ‘Tegenwoordig kan de wetenschap ongelofelijk veel, je moet niet bang zijn’, ‘Je gaat nog niet dood’… Deze woorden zeggen we vaak omdat we de waarheid niet willen horen. Drie jaar geleden moest ik een paper schrijven over bejaarden. Ik mocht toen een dagje meelopen met mijn moeder op de geriatrie. Deze dag was zeer emotioneel en aangrijpend. Er lach namelijk een man op sterven. Iedereen zag dat de man niet meer lang ging leven. Toen mijn moeder hem ging verzorgen, vroeg ze aan de man: ‘Ben je bang om te sterven?’. Ik had het zeer moeilijk met deze vraag. Deze vraag verdoezelde de werkelijkheid niet, maar bevestigde het. De man ging sterven en mijn moeder durfde dat hard op zeggen tegen de man. Ik ben de kamer buiten gewandeld en later besefte ik dat de man nood had aan die vraag. De man was opgelucht door deze vraag en kon zijn angsten eindelijk op tafel leggen.

Door deze ervaring heb ik geleerd dat we moeten leren dat de werkelijkheid hard op zeggen niet altijd slecht is, maar ook bevrijdend kan zijn. We moeten ons los maken van deze gewoonte. De postkaartjes zijn al een stap in de goede richting.