Het komt zelden voor dat een verkrachtingsslachtoffer meteen naar de politie stapt. De meeste verkrachtingen worden zelfs nooit aangegeven. 'Verkrachting is een van de moeilijkste misdrijven om te bewijzen,' zegt eerste substituut Bernadette Baeyens. 'Er zijn verkrachters die heel bewust op zoek gaan naar dronken vrouwen.'

Of minister van Staat Steve Stevaert zich schuldig heeft gemaakt aan verkrachting, zal wellicht nooit meer duidelijk worden. Maar de zaak heeft veel meer mensen geraakt dan alleen de rechtstreeks betrokkenen. Nu al wordt naar schatting negentig procent van de verkrachtingen niet bij de politie aangegeven, en de vele negatieve reacties van de voorbije weken zullen wellicht nog meer vrouwen afschrikken. 'Heel erg vind ik dat', zegt Bernadette Baeyens, eerste substituut bij het parket van Gent. 'De voorbije jaren hebben we hard gewerkt om de drempel om aangifte te doen te verlagen. Maar door alle ongenuanceerde meningen die onder meer op sociale media zijn gepost, zetten we nu weer een grote stap achteruit.'

Waarom doen zo veel verkrachtingsslachtoffers geen aangifte?

Bernadette Baeyens: Veel slachtoffers voelen zich enorm schuldig. Zeker als ze dronken waren op het moment dat ze werden verkracht. Maar voor mij is het net een verzwarende omstandigheid als de dader misbruik maakt van zo'n situatie omdat hij denkt dat zijn slachtoffer dan geen aangifte zal durven te doen. Er zijn verkrachters die heel bewust op zoek gaan naar vrouwen die te veel gedronken hebben. Ze rekenen erop dat het slachtoffer zich dan niet meer alle details zal herinneren en zich te veel zal schamen om aangifte te doen. Hetzelfde met een man die bekend is en sympathiek wordt gevonden: hij denkt misschien dat hij het zich kan veroorloven om een vrouw te verkrachten. Al is het maar omdat hij ervan uitgaat dat ze niet naar de politie zal gaan uit angst niet geloofd te worden.

Gebeurt het vaak dat een slachtoffer pas na jaren aangifte doet?

Baeyens: Zeker. Het komt zelfs zelden voor dat iemand binnen de 24 uur naar de politie stapt. Dat is heel jammer, want dan kunnen er nog nuttige sporen worden gevonden, zoals DNA van de dader. Vrouwen die meteen na de feiten aangifte doen, zijn meestal verkracht door iemand die ze totaal niet kennen. Door een wildvreemde die hen op straat heeft aangevallen, bijvoorbeeld. Dan is hun verhaal heel zwart-wit en dat verlaagt de drempel om aangifte te doen.

Liefst 44 procent van de verkrachtingszaken wordt uiteindelijk geseponeerd. Dan is het toch niet verwonderlijk dat zo veel vrouwen het voor zichzelf houden?

Baeyens: Verkrachting is nu eenmaal een van de moeilijkste misdrijven om te bewijzen. Tenzij de dader beweert dat er geen betrekkingen hebben plaatsgevonden en het sporenonderzoek het tegendeel bewijst. Maar meestal ontkent hij dat niet en draait de zaak om de morele vraag of het voor hem duidelijk was dat het slachtoffer er niet mee instemde. Heel moeilijk.

Bron: http://www.knack.be/nieuws/belgie/n...mal-562261.html
Datum: 15/04/2015

Mening:
Ik vind het schrijnend dat 44% van de verkrachtingszaken geseponeerd worden, dat is bijna de helft! De afgelopen jaren deden we ons best om de drempel te verlagen voor vrouwen om een aangifte te gaan doen, maar als 44% geseponeerd wordt, waarom zouden we dan nog een aangifte doen? Voor vrouwen is het niet iets waarmee ze al lachend naar buiten komen om alles op tafel te gooien. In het artikel wordt vermeld dat het weer de schuld is van de sociale media. Dat er veel reacties opkomen die niet genuanceerd zijn. Als sociale media toch zo'n grote invloed heeft. Waarom gebruiken we dat dan niet? Als we kunnen zorgen dat verkrachtingen meer op sociale media komt, waarbij er vermeld wordt dat ze aangifte moeten gaan doen of dat er steeds meer vrouwen zijn die dat gaan doen, dan denk ik dat geleidelijk aan meer vrouwen een aangifte gaan doen.