Eén vacature, 250 kandidaten
Ellen S.
250 kandidaten voor één vacature. Gevolg: Ellen S. zoekt nog steeds werk. Voor de laatste keer brengt ze verslag uit van haar zoektocht, én van een gesprek met VDAB-baas Fons Leroy.
Ik heb niet stilgezeten. Dat is het minste wat ik kan zeggen over de voorbije week. Ik maakte nogmaals mijn opwachting bij Groep Intro. Ik kwam weer thuis met een karrenvracht vacatures. De mooiste exemplaren plukte ik eruit. En dan is het afwachten, als na een eerste date: “Ziet hij mij ook zitten, of is het een platonische verliefdheid die niet wordt beantwoord?”
Dan stond er nog een andere speciale date op het programma. Een date met iemand die u ongetwijfeld bekend is: mister VDAB himself. Vol verbazing ontving ik een aantal weken geleden zijn uitnodiging. Geen seconde heb ik getwijfeld. Een kans om van gedachten te wisselen met de vader aller werkzoekenden? Graag. Bring it on.
Langs de buitenkant kan je het VDAB-gebouw bezwaarlijk een toonbeeld van klassevolle architectuur noemen. Een beetje grauw, netjes gecamoufleerd binnen de grijze eenheidsworst. Maar binnen krijg je een enorm venster op de enige kosmopolitische stad die ons kikkerlandje telt. Bruxelles, la belle. De Brusselse skyline vanop de Keizerlaan is mooi, adembenemend mooi zelfs. In de verte zie ik de basiliek van Koekelberg. That’s what they call an office.
Ik krijg en grijp de kans om mijn verhaal te doen. Eerlijk en ongecensureerd. Er wordt echt geluisterd. Het schrijvende meisje heeft ook een stem. Aan beide kanten een oprechte wil om te luisteren en bij te leren. Want elke ervaring is evenveel waard. Ik ga een uur later buiten met een goed gevoel.
Bij thuiskomst kijk ik naar mijn dochtertje, dat zich urenlang heerlijk kan bezighouden met het bouwen van scheve blokkentorens en het ondersteboven lezen van prentenboeken over fluorescerende knuffelbeesten. Ik vraag me af hoe het eraan toe gaat, als zij 18 is. Assessments om een duurbetaalde toelating te bepalen tot knelpuntenstudies? Loopbanen van 50 jaar? Blijft er voor haar een job over, als iedereen moet werken tot zijn 65ste en de automatisering is doorgezet?
Die avond in mijn mailbox: een nieuwe weigering. Er waren 250 sollicitanten. Voor één job. Een triest record.
Ik ben beland bij het einde van deze blog. Het is gedaan (dramatische paukenslag, tromgeroffel tot aan de climax). Ik houd deze blog voor bekeken. Ik wil mezelf niet langer vastpinnen als “dat meisje dat maar blijft zaniken en zeuren dat ze geen werk vindt ondanks haar diploma’s”. Mijn blog heeft mij voorlopig geen werk opgeleverd. Ik blijf zoeken, ik geef niet zomaar op. Als ik één ding heb geleerd van mijn oude liefde, filosoof Solovjov (u vindt mijn liefdesverklaring aan hem in een bestoft bibliotheekhoekje ergens in Etterbeek): niet enkel het resultaat telt. De weg ernaartoe, het proces zélf is soms even belangrijk. En wie ben ik om dat tegen te spreken?
Indien u mij wil contacteren voor uw eigen verhaal of om eender welke andere reden: geef mij een teken van leven op
ellensblog@hotmail.com. Ik antwoord. Altijd.
Blog DS, 23-03-2015