actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Het gouden kind

Oscar van den Boogaard

Heb ik het recht andermans kinderen op te voeden? Als volwassene heb ik zelfs de taak om dat te doen. Op een terras waar ik op de eerste warme dag van het jaar rustig zou willen lunchen, rennen de kinderen krijsend tussen de tafels. De ouders kijken geamuseerd toe zonder in te grijpen. Hun kinderen zijn het stralend middelpunt van het universum en alle andere stervelingen doen er niet toe.

Mijn verdraagzaamheid is elastisch, maar op een gegeven heb ik genoeg van dat lawaai. Ik sta op en roep: en nu is het afgelopen! Ik wijs de kinderen de speeltuin aan de andere kant van de haag en maan hen aan om daar te gaan spelen. Terwijl ze afdruipen (ze zijn niet gewend dat iemand hen corrigeert) kijken de ouders me van over de rand van hun wijnglazen verongelijkt aan. Zij ziet er met haar vlechtjes uit als een tienjarige. Hij lijkt met zijn petje achterste voren op een new kid on the block. Ze begrijpen ook wel dat mijn vermanende woorden eigenlijk voor hen bedoeld zijn.

Vroeger bestond er een gemeenschap van volwassenen. Ze hadden dezelfde waarden en normen wat opvoeding betreft. Maar vandaag nemen volwassenen het niet meer voor elkaar op. Alles draait om het gouden kind waar de ego’s van de vader en moeder in samensmelten. Wat een zware last om een gouden kind te moeten zijn! De kans is groot dat je helemaal niet van goud bent, en wat dan? Hebben je ouders dan ongelijk of deugt de wereld niet?

De vrouw met de vlechtjes wijst naar haar hoofd, hopelijk komt ze straks mijn kant op en roept ze: ‘wat bent u autoritair’! Heerlijk, een discussie over opvoeding! Ik zal roepen: ‘Ik ben sociaal en vooruitstrevend’!

Liberale opvoeding? Hou toch op! Ik verafschuw ouders die hun kinderen weigeren op te voeden. Ze doen het niet vanuit een pedagogische visie, maar vanuit een gebrek eraan. Het is pure lafheid! Angst om autoritair te zijn! Want autoritair zijn, dat is het laatste wat ze willen. Ze willen op gelijke hoogte staan met hun kinderen en hun beste vrienden zijn. Een democratie, noemen ze hun gezin. Onzin, ouders moeten de leiding nemen. Onze samenleving bestaat straks alleen nog maar uit teenagers die zich gedragen alsof ze alleen op de wereld zijn en flippen zodra iemand hen erop wijst dat het niet zo is.

Samenhangend fenomeen: de zogenaamde liberale ouders hebben geen respect meer voor de leraren van hun kinderen. Indien die hun gouden kinderen negatief beoordelen, gaan de ouders daartegen in beroep. Zijn die leraren soms te dom om te zien hoe geweldig hun kinderen zijn? Hoe wil je dat de kinderen van zulke ouders nog iets van hun leraren aannemen? Ze leren dat ze te goed zijn voor deze wereld!

Al die kinderen die je ziet in talentenjachten op de televisie! Hun ouders met tranen in hun ogen omdat ze zulke prachtige kinderen hebben. Maar zien ze dan niet dat die kinderen helemaal geen talent hebben? Ze kunnen meestal helemaal niets, alleen maar andere mensen nadoen. Niks authentieks. Slechte kopieën zijn het. Plaatsvervangende schaamte voel ik. Kinderen zonder enig realiteitsbesef. Ze zijn het centrum van de wereld, maar als de camera wegdraait zijn ze dat opeens niet meer. Niemand is in hen geïnteresseerd, behalve papa en mama. Ze moeten de narcistische droom van hun ouders waarmaken, ze moeten van goud zijn! Geef mij maar een kind dat rustig aan het spelen is of een boek aan het lezen is en geen publiek nodig heeft. In jezelf leren zijn, dat zou een kind moeten leren.

Deze ouders laten hun kinderen niet met rust. Ze vragen hun kinderen de oren van het hoofd. Waar ze naartoe willen met vakantie, wat er vanavond wordt gegeten, naar welke televisieprogramma’s er wordt gekeken. Is het uit liefde, ik geloof er niets van. Waarschijnlijk is het schuldgevoel omdat ze een slecht geweten hebben. Omdat ze niet genoeg beschikbaar zijn voor hun kinderen of misschien omdat ze ook wel weten dat ze niet in staat zijn op te voeden en grenzen te stellen. Ze weten zelf niet meer wat ze willen na een dag hard werken en hopen dat hun kinderen dat in hun plaats doen. Ze willen alles, maar geen strijd!

Ze geloven dat de minste kritiek hun kind traumatiseert. Alsof ze van suikergoed zijn gemaakt. Ze gaan iedere discussie uit de weg, leren hun kinderen niet met conflicten om te gaan. Als er dan eens iets ergs gebeurt, dan kunnen die kinderen daar helemaal niet mee omgaan. Hond dood? Mama een nieuwe vriend? Ze zoeken professionele hulp. Als de ouders geluk hebben, is het een medisch probleem. Een angststoornis? Een vorm van autisme? ADHD? De opvoeding zelf wordt niet in vraag gesteld. De ouders hoeven zich vooral niet schuldig te voelen.

DS, 17-03-2015 (Oscar van den Boogaard)