'Een baksteen in mijn maag, maar ik kan niets kopen. Ik moet mijn geld dus 'wegsmijten' aan huur'

'Waar en hoe je woont, is een graadmeter voor je welvaart', schrijft Lies Corneillie in deze bijdrage voor het Schaduwparlement. 'Een woning kopen is voor velen een utopie -zoals voor mij- maar zelfs betaalbaar huren is voor meer en meer mensen een onhaalbare droom.'

Het nieuwste onderzoek over Wonen in Vlaanderen brengt verbluffende cijfers aan het licht over de kostprijs en kwaliteit van wonen. Het aantal eigenaars daalt. 20% van de eigenaars kon enkel een woning kopen door de financiële steun van de (groot)ouders. De huurprijs stijgt. 1 op 5 verhuurders discrimineert op basis van afkomst en 1 op 3 verhuurt liever niet aan een huurder met een vervangingsinkomen. Eén miljoen woningen is in slechte staat, vooral op de huurmarkt.

Al deze cijfers op een rij maken me boos. Woonbeleid is één van de thema's waarbij ik moeilijk de kalmte kan bewaren. Waar en hoe je woont, is een graadmeter voor je welvaart. Als je deze feiten bekijkt, weet je dus dat een grote groep het moeilijk heeft om betaalbaar en kwalitatief te wonen. En wie tussen de lijnen leest, weet dat een grote groep een verhoogd risico loopt om in de armoede te belanden: zij die zich met een beperkt of onzeker inkomen blauw betalen aan huur en de energiefactuur.

Samenhuizen is geen wettelijke formule
Na mijn studies woonde ik samen met een enkele studerende en werkende jongeren. Dat samenhuizen is eigenlijk geen wettelijke formule, terwijl het wel het perfecte antwoord is op noden van jongvolwassenen. Na 3 jaar samenhuizen zocht ik een eigen plek. Al heel gauw was het duidelijk dat ik, met mijn huidige inkomen en als alleenstaande, nooit iets zou kunnen kopen in Leuven, tenzij een garagebox. Want als kind uit een gezin van 5 kinderen, zit dat financieel duwtje in de rug er niet in.

Maar ik prijs me gelukkig. In mijn zoektocht naar een huurappartement trok ik 5 jaar geleden het winnend lotje uit de loterij, en vond dat ene fantastische appartement met een al even fantastische huisbaas. Ik huur voor zo'n 500 euro (wie Leuven kent, weet dat dit een uitzondering is) en ook de andere kosten blijven binnen de perken. Mijn huisbaas verdient de titel van beste verhuurder van Vlaanderen. Als goede huisvader onderhoudt hij nauwkeurig zijn eigendom. En de huur investeert hij in energiebesparende maatregelen, wat ik dan weer rechtstreeks voel op mijn energiefactuur.

Ik besteed nu maximum 1/3 van mijn inkomen aan mijn woonst. 1/3 is de max, zo luidde ook de campagne in aanloop naar de verkiezingscampagne van mei 2014. Ik kreeg de opdracht om samen met een koppel en hun zoontje op zoek te gaan naar een betaalbare woning. De richtlijn: besteed maximum 1/3 van het gezinsinkomen aan huur, kosten en energie.

Het koppel snakte naar een plek om met hun jonge gezin te kunnen thuiskomen. Het wachtte al een hele tijd op een sociale woning en stond op een wachtlijst bij een Sociaal Verhuurkantoor. Hun gezinsinkomen bedroeg zo'n 1.200 euro: de som van haar inkomen als kassabediende, zijn leefloon en het kindergeld. Volgens de 1/3 regel zou dit koppel 400 euro aan huur mogen besteden. In Leuven vind je voor dat bedrag amper een studentenkot. We trokken het budget dus al op naar 650 euro. Maar ook voor dat budget waren er maar weinig woningen te vinden. Als het koppel dan eens een woning bezocht, botste het al gauw op een verhuurder die liever niet wou verhuren aan koppels met een onzeker inkomen.

Fiscaal voordeel voor wie kan investeren in een eigen woning
De baksteen ligt op mijn maag. Elke keer iemand zegt: 'Koop toch iets, want huren is weggesmeten geld', gaat die baksteen wat meer wegen. Want ik kan niets kopen, en dus kan ik niet anders dan mijn geld 'wegsmijten' aan huur. Terwijl zij die wél kunnen kopen -en het is hen van harte gegund- hun geld niet 'wegsmijten', maar investeren in iets wat van hén is. Zij genieten een fiscaal voordeel. Die eigen woning is bovendien ook een zekerheid voor later. Wie geen woning bezit, zal later met zijn pensioen ook nog huur moeten betalen, terwijl de lening van de eigenaar al lang is afbetaald.

Waar en hoe je woont is de graadmeter voor je welvaart. Het gevoerde beleid bouwt mee aan een kloof tussen rijk en arm, over generaties heen. Het geeft een fiscaal duwtje in de rug van wie het eigenlijk het minst nodig heeft. Een huis bezitten is natuurlijk geen doel op zich. Het doel is om betaalbaar én kwalitatief te wonen zonder dat je het risico loopt om in armoede te belanden. Die garantie is er vandaag te weinig, het beleid werkt zelfs het tegendeel in de hand.

Bron: Knack, 04/03/15
http://ikgabouwen.knack.be/bouwen-r...ion-538539.html

Eigen mening: Zoals wel vaker gezegd wordt heeft de Vlaming een baksteen in de maag, dat is voor mij niet anders. Gelukkig kan ikzelf hierbij wel rekenen op het duwtje in de rug van mijn ouders. Ik vind het een afschuwelijk idee dat mensen zich geen dak boven hun hoofd kunnen permitteren. Een deftige, goed onderhouden woonplaats ter beschikking hebben is naar mijn mening een ultieme basisbehoefte. Zoals vermeld in het artikel is het doel om betaalbaar én kwalitatief te wonen zonder het risico te lopen om in armoede te belanden. Het beleid in België omtrent wonen moet nog verder uitgewerkt en geoptimaliseerd worden.

Met de uitspraak "Het geeft een fiscaal duwtje in de rug van wie het eigenlijk het minst nodig heeft" ben ik het allerminst eens. Er zijn zeker ook mensen die heel hard werken om zich toch maar een eigen woning te kunnen veroorloven en die dit als een investering voor later beschouwen. Bovendien hebben de ouders van de personen die een duwtje in de rug van de ouders krijgen ook heel hun leven gespaard om hun kinderen dat duwtje te kunnen geven. Deze mensen hebben deze fiscale impuls even hard nodig. Moesten zij dit duwtje niet krijgen was het voor enkelen onder hen waarschijnlijk ook niet mogelijk om een woning of bouwgrond te kopen.