Het beeld dat je via dit artikel krijgt over de studentenbegeleiding op deze school vind ik zeer positief. Zelf heb ik het ook ooit meegemaakt dat er een medeleerling om het leven kwam. Het was toen de taak van onze titularis om ons het droeve nieuws mee te delen. Zij had het zelf vrij moeilijk met het plaatsen van dit vreselijke nieuws, waardoor het eigenlijk niet zo goed naar ons, de medeleerlingen, toe gebracht werd. Wat de school wel deed was een rouwdag voorzien waarop een soort van ceremonie plaats vond en we samen ballonnen de lucht in lieten, symbolisch voor ons verlies. Nadat deze dag gepasseerd was, wisten we wel dat we altijd een afspraak konden maken bij één van onze leerkrachten, wanneer we nood hadden aan een gesprek. Maar na het lezen van dit artikel besef ik dat de school eigenlijk iets meer voor ons had kunnen betekenen op vlak van begeleiding.

Ik kan me zeker ook inbeelden dat de studenten een hele andere kijk kregen op het beroep waarvoor ze studeren, na dergelijke confrontatie gehad te hebben met journalisten. Maar zoals Amelie zegt; journalisten azen nu eenmaal op bloed, het is hun taak sensatie op te zoeken. De studenten moeten zichzelf er goed bewust van zijn dat zij naar de toekomst toe ook dergelijke dingen zullen moeten gaan doen. Dat hoort nu eenmaal bij de job. Ze werden door dit te ervaren met de neus op de feiten gedrukt. Wat langs de ene kant misschien niet zo slecht is. Hiermee bedoel ik dan dat ze naar later toe misschien kunnen terug denken aan deze situatie en het zelf beter doen dan de manier waarop dit plaatsgevonden heeft.