Waarom toch?
Van Catalonië en Baskenland over Zuid-Engeland en Noord-Italië tot Vlaanderen. In vele landen tekent zich in rijke regio's een wansmakelijke, maar ergens begrijpelijke reflex af. Een vette gans bedruipt zichzelf, en heeft lak aan ballast. Sommigen roepen om Vlaamse onafhankelijkheid, en "dat het eens gedaan mag zijn met die geldstromen". Maar dat soort 'welvaartsseparatisme' is na wat nadenken toch een stuk minder gezond dan het lijkt.
Is het niet logisch dat een land de zwakkere regio's binnen zijn zijn grenzen steunt? Iedereen doet het: Spanje, Frankrijk, Duitsland, te veel om op te noemen! Waarom loopt het dan precies in België fout?
Vermeiren predikt in de woestijn. Hij geeft het zelf toe:
Citaat:
Ander probleem: u vindt nooit een meerderheid voor uw onafhankelijkheidsplannen. Niet bij de bevolking, en niet bij de politieke partijen.
VERMEIREN: Als een zelfstandig Vlaanderen politiek haalbaar was, dan was dit manifest ook niet nodig. [...] De meerderheid van de Vlamingen is niet voor onafhankelijkheid gewonnen
|
Waarom in godsnaam blijft men daar dan op vitten! De politieke partijen begaan een fout. De duizenden Vlaams Belangstemmers in Vlaanderen geven hun stem niet aan een onafhankelijk Vlaanderen. Neen! Zij stemmen voor een veilig land. Blauw op straat. Tegen vreemdelingen. De overige Vlaamse partijen zijn zo knullig om de ganse (openbare) agenda van het Vlaams Belang over te nemen: enkel de SP.A heeft nog geen V'tje in de partijnaam gestopt om de blokstemmer te paaien.
Volk en politiek zijn tegen. Waarom in hemelsnaam geeft men dan een dergelijk opruiend manifest uit? Is dit een deel van 'de samenzwering' die keer op keer het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven belicht? "Op termijn zal het volk wel van mening veranderen.." Niet moeilijk!
Nutteloos
Citaat:
|
VERMEIREN: Met almaar meer Europese bevoegdheden enerzijds, en steeds meer regionale bevoegdheden anderzijds, blijft er op het eind van België niet zo heel veel meer over.
|
Een dergelijke feodalisatie kan eeuwig voortduren. Nu Europa de touwtjes steeds strakker aantrekt, lijkt een onafhankelijk Vlaanderen eerder nutteloos. Tenzij als het een Vlaams doel is om zo mogelijk nog zwakker te staan op Europees en wereldniveau.
Regionale bevoegdheden mogen dan vermeerderen, dit kan nog steeds binnen België.
Plat opportunisme
Citaat:
|
VERMEIREN: Wij geloven dat Vlaanderen zijn economische huishouden zelf met meer succes zal beheren, omdat het beleid beter bij de eigen behoeften zal aansluiten.
|
Eigen behoeften? Eigen-
belang, ja!
De flaminganten lijken enkel voordeel te willen halen uit de splitsing. Maar geloof het of niet
: politiek is water bij de wijn doen. Jarenlang kon België met lede ogen aanschouwen hoe Brussel meer en meer verfranste. Dàt maakt, naast enkele andere redenen, dat de separatisten het nu moeilijk hebben met onze hoofdstad.
Brussel moet apart verderleven, want binnen een onafhankelijk Vlaanderen zou Brussel niet leefbaar zijn 'met al die Walen': een tweede taalstrijd op kleiner niveau en met een nieuwe minderheid.
Toch laat onze vriend Vermeiren de hoofdstad niet graag los:
Citaat:
|
Aan de andere kant heeft Brussel de hulp van Vlaanderen nodig, al was het maar om zijn internationale rol te vervullen.
|
Dit is begrijpelijk, maar getuigt van opportunisme. Als er geld zit is het wel de moeite.
Wie ook weer?
Het manifest is het werk van een schare zakenlui. Liberale dikkerds die in hun ivoren toren beslissen wat goed is voor de natie.
Citaat:
Hoeveel steun krijgt zo'n onafhankelijk Vlaanderen in de zakenwereld?
VERMEIREN: Ik kan daar moeilijk in algemene termen iets over zeggen. Een verrassend aantal mensen blijkt voor te zijn, al zijn er natuurlijk ook voor wie dit te ver gaat. En dan is er een grote groep die zich op de vlakte houdt. Ze voelen er wel wat voor, maar vrezen dat hun imago en hun zaak eronder zouden lijden.
|
Dit is waar ik naar verwees in mijn eerste puntje. In welvarende regio's ontstaat overal en altijd een tendens die vertraging van vooruitgang, van welke aard dan ook, liever uitgeschakeld ziet. Het is te begrijpen dat deze tendens zijn kiem vindt bij de rijke zakenlui, die enkel nog aan geld denken. Zakenlui die begrippen als steun en solidariteit ergens tussen hun vervroegd pensioen en hun 'politieke carrière' vergeten zijn.
Wat is er eigenlijk wél waar?
Citaat:
|
In een zelfstandig Wallonië zou een marshallplan meer kans op slagen hebben, want de druk om er iets van te maken zou groter zijn.
|
Mogelijk is door Wallonië door die jarenlang stromende transfers wat in slaap gewiegd. Het beleid is laks en getuigt van weinig frisheid.
KORTOM
Een gezonde dosis verdraagzaamheid, geduld en rede is broodnodig, maar met deze bagage zijn we in staat ons land nog een glansrijke toekomst te gunnen. Verschillen verrijken een land, maar zorgen ook voor uitdagingen. Laat ons deze niet ontlopen, en de uitdaging aangaan om van België een vredevol en evenwichtig land te maken, zonder gekibbel over welke kleur gordijnen er op kantoor moeten hangen.