Ik stel mij net al F*nne de vraag of mensen met zulke gedachten wel zullen stappen naar een hulplijn. Ik mijn ogen willen deze mensen vaak zelfs niet geconfronteerd worden met deze gedachten en willen ze er zelf niet aan toegeven. Gaan ze dan op het punt komen: Ik heb zulke gedachten, moet ik er misschien iets aan doen? Ik denk persoonlijk dat het al moeilijk is om aan jezelf toe te geven dat er iets 'mis' is en dat het daarom zeker moeilijk is om iemand anders er bij te betrekken. Want zoals ik net al zei gaat het over iets dat 'mis' is met jou. Het hoort niet zo, je bent niet normaal,... en zulke zaken ga je eerder verstoppen dan er mee te koop lopen. Verder denk ik ook dat er altijd de vrees is dat mensen je met de vinger gaan wijzen en dat het niet helemaal vertrouwelijk is. Stel je maar eens voor dat plots je buren weten dat je zulke gedachten hebt. Zelf zie ik het initiatief echt nog niet lukken. Ik zou zelf ook echt niet tot die hulplijn willen behoren want ik heb eigenlijk geen 'respect' voor mensen met zulke gedachten en ik zou het heel moeilijk hebben om het puur als werk te beschouwen. Maar ja, misschien heb ik daarom niet voor de studie psychologie,... gekozen.