Mijn schoolloopbaan had er volledig anders uitgezien als mijn ouders zich niet hadden bemoeid met mijn studiekeuze, maar niet per definitie beter. Een puberbrein is nog volop in ontwikkeling. Je brein maakt kronkelbewegingen en je denkt dat je weet wat het beste voor je is, maar dit is niet altijd zo.

Ik denk dat de ouders en de school nog steeds hun zegje mogen doen omtrent de studiekeuze van het kind, mits in samenspraak met het kind. Zoals hieronder reeds wordt gezegd is het belangrijk dat scholen een oriënterend traject aanbieden, waarbij er zowel voor het kind als de ouder informatie wordt aangeboden. Hierbij moeten de leerlingen kennis maken met de verschillende opties die er zijn.

Het is ook van belang dat leerlingen zichzelf leren kennen. Het is nuttig om ook te kijken naar de schoolgeschiedenis van het kind. Hoe presteerde het kind in de lagere school? Welke talenten heeft het kind? Welke dingen gaan minder goed? Wat doet het kind zelf graag? Kinderen mogen reeds jong op hun talenten aangesproken worden en moeten reeds van jonge leeftijd gestimuleerd worden. De leerkrachten en ouders dienen hierin te functioneren als coach.

Ik denk dus dat er begeleiding mag zijn door de ouder of de leerkracht. Zij kunnen het kind helpen inzicht te verwerven in zijn/haar capaciteiten. Het mag echter niet zo zijn dat ouders hun niet-verwezenlijkte dromen projecteren op hun kind of dat ze kijken naar de status van een bepaalde studierichting/toekomstig beroep. Dit mag niet de doorslaggevende factor van een studiekeuze zijn.