Ondanks wereldwijd protest en beloftes van de grote kledingketen zijn de miserabele werkomstandigheden in textielfabrieken nog steeds een groot probleem, zo staat in een nieuw rapport van de Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) waarover De Volkskrant vandaag schrijft.

In het hele debat over de textielfabrieken zijn de schijnwerpers gericht op de eindleveranciers, de fabrieken waar de kleding in elkaar wordt gezet. Daar zijn de arbeidsomstandigheden dan wel (iets) verbeterd sinds de dodelijke brand van een textielfabriek in Dhaka waarbij 1.135 werknemers om het leven kwamen, maar die verbeteringen kunnen niet naar het hele productieproces worden doorgetrokken.

Zo toont een nieuw rapport van SOMO bijvoorbeeld aan dat kledingketens H&M, C&A en Primark hun stoffen inkopen bij een Indiase spinnerij waar meisjes vanaf vijftien jaar aan het werk worden gezet zonder arbeidscontract. Deze werkneemsters worden niet alleen gedwongen tot overwerk, maar zouden buiten werktijd ook worden opgesloten in een hostel op het omheinde fabrieksterrein, zo schrijft De Volkskrant.

H&M, dat sinds vorig jaar openbaar maakt bij welke fabrieken het kleding laat vervaardigen, erkent de problemen en ‘overweegt de spinnerij op de zwarte lijst te zetten’. Ook de Nederlandse keten C&A bevestigt dat er ‘gronden voor verbetering’ zijn bij die spinnerij, het Ierse Primark zegt een onderzoek te zullen instellen.

Bron: De Standaard

Mening:

H&M en C&A hebben vorig jaar in mei een contract ondertekend waarin ze beloven voldoende veiligheidsmaatregelen te voorzien voor de textielarbeiders. De werkomstandigheden zijn al 'enigszins' verbeterd, maar zijn nog steeds niet optimaal. Natuurlijk is het niet gemakkelijk om het hele productieproces in een jaar te veranderen en te optimaliseren, maar toch zouden de winkelketens hier de nodige veiligheidsmaatregelen moeten treffen. Deze mensen werken in vreselijke arbeidsomstandigheden waardoor er regelmatig slachtoffers vallen (brand in textielfabrieken, instortingen, gevaarlijke chemicaliën...). Wat het nog extra moeilijk maakt, is dat de bedrijven op papier allemaal in orde zijn, maar dat het in werkelijkheid helemaal niet zo is.

Er zou een internationale wet moeten komen voor eerlijke kledij. Op die manier kan er een betrouwbaar en herkenbaar certificaat worden toegekend aan eerlijke productie. Zo weet iedereen of het kledingstuk op een 'eerlijke' manier is geproduceerd. Natuurlijk is de vraag; zouden wij meer willen betalen voor 'eerlijke kledij'?