"De wereld is veranderd. De vaste baan bestaat niet meer." Met deze polemische woorden antwoordde de Italiaanse premier Matteo Renzi vandaag de vakbeweging, die gisteren honderdduizenden betogers op de been had gebracht om te protesteren tegen de versoepeling van het ontslagrecht.

"Wie zich in 2014 vastklampt aan een regeling uit 1970, is als iemand die een iPhone pakt en vraagt waar hij het muntje in moet gooien. Of die vraagt hoe het rolletje in de digitale camera moet", aldus de regeringsleider volgens persbureau ANSA.

Renzi's Democratische Partij (PD) is verdeeld over de kwestie. Andere prominente partijleden steunen de betogers en vinden dat vaste banen behouden moeten blijven als spil van de arbeidsmarkt. Renzi vindt dat links in Italië er vooral voor moet zorgen dat wie zijn baan verliest door de staat wordt geholpen. Volgens Renzi heeft Italië een toekomst als het verandert, maar dan moet het "zichzelf vrijmaken van enkele angsten".

De grootste Italiaanse vakbondskoepel CGIL, die decennia optrok met de Italiaanse Communistische Partij (PCI), vergelijkt Renzi met Margaret Thatcher, de conservatieve Britse premier die in de jaren 80 de macht van de vakbeweging drastisch inperkte.

Bron: De Morgen, zondag 26 oktober
weblink

Eigen mening:

Als je de sociale media omtrent deze polemiek raadpleegt, dan zou je denken dat Renzi hier pleit voor een sociaal-economische revolutie. Zo revolutionair is zijn idee niet. Het is een proces dat zich al een tijd voltrekt en vooral sinds de bankencrisis uit 2008 zich op het voorplan stelt. We staan op een scharniermoment in ons economisch denken. Naar mijn mening zijn we tot dit scharniermoment gekomen door drie processen.

Ten eerste door de stijging van de actieve bevolking. Vanwege de vergrijzing moeten steeds meer en meer mensen langer werken om de sociale zekerheid te kunnen dragen.

Ten tweede vanwege de technologische evolutie: steeds meer werk kan worden overgenomen door machines. Vooral in de industrie vallen hierdoor jobs weg.

Ten derde vanwege de sociale uitbuiting in vooral Aziatische landen. Grote bedrijven verhuizen hun activiteiten steeds vaker naar Aziatische landen omdat daar de loonkosten een pak lager liggen (en dat is nog een understatement).

Drie processen die ervoor zorgen dat we ons economisch denken sinds de Tweede Wereldoorlog opnieuw moeten bekijken. Het hele klassieke huisje-tuintje-boompje-beestje (of kindje) concept zal niet lang meer kunnen bestaan. We moeten gaan denken over de invulling van ons leven: de wereld kan niet veel extra bevolking meer aan, het Westen kampt met plaatsgebrek om de bevolking neer te planten en qua economische structuren zullen we ook moeten hervormen om grootschalige sociale bloedbaden te vermijden.

We staan dus voor de eerste grote vraag die onze toekomst zal bepalen: wat met de economie? We zullen hoe dan ook sociaal-economisch vastgeroeste concepten moeten herzien om de wereld leefbaar te houden. Men spreekt NU al van een sociaal bloedbad, maar als we niet ingaan op de kwestie van Renzi, vrees ik dat een ‘bloedbad’ het nog heel braaf uitdrukt.

De stakingen zijn heel populair op dit moment en ik kan begrijpen dat mensen bang zijn voor hun job, maar we zullen met z’n allen toch eens moeten nadenken over alles.

Er komen steeds meer mensen bij, mensen moeten langer werken, de techonologie neemt vele taken over… Er zal IETS moeten veranderen. In plaats van Renzi af te schilderen als een revolutionair die het amusant vindt om sociale bloedbaden aan te richten, moeten we eens verder kijken dan onze eigen job en aanvaarden dat zijn idee een mogelijkheid moet creëren tot economisch-filosofisch debat. Hiermee zeg ik niet dat ik achter de standpunten sta van Renzi. Ik pleit hier alleen voor een open debat tussen de politiek, de bedrijven en de vakbonden, zonder dat er meteen gegrepen wordt naar extreme middelen (zoals stakingen).