Ik denk dat het niet per se een kwestie is van "zich slecht voelen". Volgens mij gaat het vaak om helemaal niets voelen of niet weten wat te voelen en dit is ook een groot probleem want wat doe je hieraan? Ik herinner mij duidelijk dat er bij mij in het middelbaar ook een aantal leerlingen waren met krasjes in hun armen. Hoe weet ik dit? Omdat sommigen altijd korte mouwen droegen zodat nog eens extra hard opviel. Anderen deden dit dan gewoon na. Op den duur werd het een soort uniform. Voor zover ik weet waren deze jongeren niet echt ongelukkig maar ik durf geen al te grote uitspraken doen over de mentale toestand van mensen die ik niet goed kende. Ik wil alleen maar zeggen dat zich opzettelijk verwonden niet per se nog in verband staat met depressiviteit de dag vandaag, moet ik dan toevoegen. Jongeren zijn nieuwsgierig en weten dikwijls niet wat ze van alles waarmee ze geconfronteerd worden moeten maken. Het gaat hier om het kiezen van een identiteit en dit zorgt voor een hoop verwarring en frustratie want dit vergt veel moeite. Op de ene plaats sluit men zich aan bij een gang. Elders kiest men ervoor om voor een bepaalde groepering te gaan vechten. In België en vele andere landen verwondt men zich blijkbaar met opzet. Allemaal symptomen van een generatie die overrompeld wordt door een teveel aan keuzes.