Ik ben het volkomen eens met Julie wanneer zij zegt dat we ons leven niet mogen leiden in functie van angst. Als men dit toch gaat doen, kan men beter thuisblijven en nooit meer buiten komen. Overal bestaat er wel kans op gevaar. Zelfs thuis kan men van de trap vallen en de nek breken.
Ik snap wel dat men in deze tijd van IS zich wat onveiliger voelt en daarom heb ik een dubbel gevoel bij het uitstellen van de schoolreis. Langs de ene kant vind ik het ergens wel verantwoordelijk. Als er ook maar iets zou gebeuren, zou de school het zwaar te verduren krijgen. 'Waarom zijn jullie toch gegaan als jullie wisten dat het er niet veilig was'. Anderzijds is het inderdaad jammer, zoals Julie al aanhaalde, dat de kinderen deze ervaring nu moeten missen. Misschien kan de school dit later op het jaar inhalen? Als de angst voor IS wat gaan liggen is?