Wat me wel opvalt is dat men voornamelijk kijkt naar het begrip pleegouders terwijl in dergelijke zaken de kinderen centraal staan.
Naar mijn mening verdienen pleegouders het volledige hoederecht over hun pleegkind vanaf het moment dat het kind in dit pleeggezin terechtkomt (tenzij het kind er zelf anders over denkt natuurlijk. Een kind verdient hierin nog het meeste zeggenschap)
Waarom verdienen die mensen het volledige hoederecht over hun kinderen? Om bepaalde redenen:
A) Pleegouders zijn bereid een vreemd kind op te nemen in hun huis en te verzorgen alsof het hun eigen kind is. Dat vergt ten eerste al ontzettend veel liefde en ten tweede veel opoffering. Zeker als er andere kinderen in het gezin zijn. Het is niet evident om een vreemd kind voor de rest van zijn leven op te vangen. Eigenlijk verbindt iemand zijn leven aan een 'vreemde' en dat vind ik een geweldige daad.
B) Een kind verdient het om op te groeien in een stabiele omgeving waarin liefde en vertrouwen voorop staan. Het behoeft individuele begeleiding en een speciale vertrouwensband met anderen. Dit is niet echt mogelijk in een opvangtehuis. Daarin worden kinderen allemaal als groep behandelt en krijgt een kind niet de individuele opvang die het eigenlijk nodig heeft. Stabiliteit en vertrouwen komen in een pleeghuis te weinig (of zelfs helemaal niet) aan bod.
C) Pleegkinderen zijn kinderen die hun ouders op 1 of andere manier verloren hebben. Dat is op zich al schrijnend maar helemaal afstotend vind ik de jonge ouders die hun kind vrijwillig afstaan. Het is al erg genoeg dat het kind zijn echte ouders niet leert kennen, het is daarentegen ook nog is heel verwarrend. Wat als het de moeder van het kind besluit dat ze haar zoon/dochter terug wilt? Aangezien zij de biologische moeder is krijgt zij in 95% van de gevallen het hoederecht over haar wettelijk kind. Nu kunnen veel mensen dit geweldig vinden, ik daarentegen vind dat deze vrouw geen rechten meer heeft in verband met haar kind. Een kind afstaan is het ergste dat je als moeder kan doen en daarmee verlies je in mijn ogen elk later recht over je kind.
Om dit alles kort samen te vatten: pleegouders zijn in mijn ogen schitterende mensen. Geef ze hen ook wat ze nodig hebben want zij maken het leed van vele kinderen draaglijker. Ook worden zij later geconfrontreerd met de vragen van het kind in het genre van: Mama, wie is mijn echte mama?
Voor die mensen is dit een zeer lastige situatie waarbij heel wat emoties bij komen kijken.
Geef hen wat ze nodig hebben, zij verdienen het gewoon.