Waar zijn de gebalde vuisten?


Er zijn in Nederlandse huizen heel wat tranen gevloeid sinds donderdagmiddag. Bij het betreden van de sociale netwerken werd ik door verdriet en droefheid gegrepen. Ik zag gezichten en namen van onbekenden, allemaal vrienden, kennissen of familieleden van mijn eigen Facebook-vrienden.


Het leek of door de virtuele nabijheid het verdriet intenser werd beleefd. Alsof een onzichtbaar lint alle 189 Nederlandse slachtoffers van de vlucht MH17 indirect met ons verbond. Ik kende Tim of Pim niet, maar via dit web van vriendschap werd ik bewuster van het lot dat hen op 10 kilometer hoogte had getroffen. Deze spontane vorm van nationale rouw moet ons de kracht geven te beseffen dat, op ons continent, een vuile oorlog woedt. En dat we tot nu toe bitter weinig hebben gedaan om deze te helpen beëindigen. Om vrede in ons eigen huis en achtertuin te herstellen.

Want die bijna driehonderd verdwenen levens zijn geen slachtoffers geworden van een noodlottige vliegramp. Ze zijn de facto de onschuldige oorlogsslachtoffers geworden in een conflict dat we niet op juiste waarde hebben geschat. Wíe ook verantwoordelijk is voor het neerhalen van vlucht MH17, en dit moet met alle middelen worden uitgezocht, feit blijft dat een machtige mogendheid al maanden bezig is haar buurland te destabiliseren. En dit in ons Europa.

Rusland verleent manschappen, logistiek en wapens aan een gewelddadige minderheid van separatisten die het einde van de soevereine staat Oekraïne nastreeft. Die ervan droomt de integriteit van het Oekraïense territorium definitief te schenden. En, wie weet, heeft datzelfde Rusland het wapentuig dat al die onschuldige mensen heeft gedood geleverd of bemand.


Disproportionele aandacht

Maar in onze straten blijft het stil. Geen protest, geen begin van een demonstratie. Waar zijn de gebalde vuisten tegen het expansiebeleid van Poetin? Wat wel het geval was als homorechten in het geding waren, gebeurt niet als mensenlevens worden vernietigd. In plaats hiervan krijgen het MiddenOosten-conflict disproportionele aandacht in onze landen.

Als het om de oorlog van de staat Israël gaat tegen de terroristische Hamas, springen de beroepsactivisten uit hun stoel. Een voorhoede van Hamas-sympathisanten - nogmaals, een terroristische organisatie die duizenden raketten koopt in plaats van meel en suiker en ze vervolgens in een VN-school of in ziekenhuizen verbergt - neemt bezit van de Haagse straten, zwaait met hakenkruizen en djihadvlaggen terwijl sommigen de Hitlergroet brengen. In Frankrijk zijn dergelijke antisemitische demonstraties verboden. Niet in Nederland.

En terwijl een minderheid van geharde politieke activisten, Israël-haters en antisemieten met veel bombarie bezit neemt van de Hofstad en ons probeert mee te sleuren, wordt de oorlog op Europese grond door onverschilligheid omgeven. De tragedie die Nederland donderdag zo hard heeft getroffen, zou een keerpunt in het Oekraïense gewapende conflict moeten zijn. Anders zullen die 298 doden van vlucht MH17, niets meer zijn dan toevallige slachtoffers van nutteloos geweld.


Blog Trouw, 19-07-2014 (Sylvain Ephimenco)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB