Ik ben het niet helemaal eens met wat Laura zegt. Zij zegt dat ze denkt dat een echtscheiding de kinderen altijd schaadt, maar ik denk dat dit afhangt van de situatie voor de echtscheiding. Wanneer er daarvoor de hele tijd ruzie was en het kind daardoor onvoldoende aandacht kreeg en de hele tijd de woordenwisselingen/gevechten moest aanhoren/aanzien, dan denk ik dat het voor het kind een hele herademing kan zijn wanneer zijn/haar ouders eindelijk uit elkaar gaan.
Beslissen wat er met de kinderen moet gebeuren wanneer de ouders uit elkaar gaan is denk ik altijd een moeilijke opgave. Je zou het kind bij een van de ouders kunnen laten wonen, maar dan moet het kind eigenlijk al een keuze maken om zijn mama of zijn papa heel weinig te gaan zien, wat niet altijd evident is. Of je kan kiezen om afwisselend bij je mama en bij je papa te wonen, co-ouderschap dus. Afhankelijk van de relatie tussen het kind en de ouders zal uiteindelijk de minst erge mogelijkheid gekozen worden. Dit is al moeilijk wanneer de kinderen redelijk oud zijn, wat moet er dan gebeuren met kinderen jonger dan 6 jaar? Zij zijn nog zo in ontwikkeling en hebben eigenlijk beide ouders echt nodig. De ouders toch bij elkaar laten blijven lijkt mij in veel gevallen geen optie, want ook dit zou het kind schaden. Het kind bij één van beide ouders laten wonen is ook geen oplossing, tenzij één van beide ouders het kind niet zou willen (dan is diegene ook geen goede ouder). Co-ouderschap blijft dan de enige, minst slechte mogelijkheid.
Wanneer ouders al na zo'n korte tijd beslissen om uit elkaar te gaan, dan denk ik dat ze elkaar aanvankelijk waarschijnlijk al niet zo graag zagen, toch niet graag genoeg om samen een kind te maken. Hierover zou je eigenlijk moeten nadenken alvorens aan kinderen te beginnen. Alleen op deze manier kan je deze schade vermijden, lijkt mij.