Na het lezen van heel het artikel vind ik dat het artikel veel te kort door de bocht gaat. Met epilepsie kruipt je niet achter het stuur. Hier zou ik eerder van maken. Er moeten strengere regels komen voor automobilisten met epilepsie.

Automobilisten bij wie epilepsie is vastgesteld, zijn niet wettelijk verplicht dit te melden. Hierdoor kunnen zij gewoon achter het stuur kruipen, ondanks het risico op een aanval. Wie zijn epilepsie wél bij het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) meldt, wordt gekeurd door artsen. Één jaar na een aanval mag een patiënt dan vaak weer achter het stuur kruipen, maar hij hoeft vervolgens niet bij het CBR te melden als hij nieuwe aanvallen heeft gehad. De automobilist moet dan zelf in de wet uitzoeken hoe lang hij rust moet houden en of hij nog wel mag rijden.

Dit vind ik allemaal zeer onduidelijk en eigenaardig. De mensen zijn wettelijk niet verplicht om dit te melden. Ze moeten zelf in de wet uitzoeken hoe lang ze niet mogen rijden. Ze moeten een nieuwe aanval niet gaan aangeven. Dit allemaal vind ik niet kunnen. Rijverbod zoals je hierboven kan lezen vind ik er persoonlijk over, zeker na het lezen van k*rolien Vandepaer haar mening. Maar een betere opvolging is zeker gepast. Bij een eerste aanval aan het stuur kan iemand niet aangerekend worden, maar je moet je verantwoordelijkheid daarna wel nemen. Neem op tijd je medicatie, laat je door een dokter controleren, rij zo min mogelijk met een auto, meld je epilepsie aanval bij het CBR, enz.

Mensen met epilepsie die toch de keuzen maken om niet meer te rijden. Vind ik zeer knap. Het maakt je leven er zeker niet gemakkelijker op. Hier vind ik dan wel dat het openbaarvervoer tussen moet komen. Ze moeten zoals in het artikel een voordeeltarief krijgen. Ze moeten voelen dat hun keuze om niet meer te rijden gesteund wordt door de maatschappij en dat hun vrijheid zo min mogelijk wordt beperkt.