we is de jachtclubs waarbij ik zit. 'k heb een vergunning om klein wild te schieten, maar geen vaste jachtgroep, dus soms is het in het zoniënwoud te doen, dan weer in de ardennen, andere keer in Vorselaar, etc.. Voor het natuurbeheer doe ik in Tervuren elke 14 dagen op zondag wel iets, kan vanalles zijn..

Ik begrijp honderd procent wat je zegt over het wegnemen van een leven. Als ik een stuk wild schiet, en het is niet op slag dood, het krijst nog of loopt gewond verder, dan voel ik mij ronduit slecht. Als het met één slag gebeurd is, dan heb ik er geen last mee.

Maar stel jezelf deze vraag (ik weet wel niet of je vegetariër bent): hoeveel mensen zouden nog vlees eten moesten ze het dier eigenhandig doden.. Er zou alleszins niet elke dag vlees meer op het menu staan denk ik.. Nu is het snel gebeurd, gewoon bij de slager 'geef me dit en dat' en je bent er vanaf, maar het 'verantwoordlijke' stuk valt eigenlijk weg.. Dat is wat me aanzette om te gaan jagen. Het was dat of geen vlees meer. Na m'n eerste trofee wist ik dat ik wél vlees zou eten.
Maar jagen is ook veel meer, het is uren wachten midden in de natuur, de zon zien opgaan, de eerste vogels die beginnen te fluiten, je voelt je echt één met de natuur, je voelt je niet als moordenaar ofzo.. Dat had ik in het begin wel een beetje geef ik toe..
Maar je moet ook een stuk wild kunnen laten gaan. Als ik twee keer op een bosduif schiet, en ik heb twee keer gemist, ga ik niet herladen om hem een derde keer te nemen. Ik heb mijn kans gehad, en gemist. Het beest was goed genoeg om te ontkomen, dus goed genoeg om te overleven