Autisme is heel breed: het gaat van hoogbegaafde kinderen tot kinderen met een zware mentale beperking die zelfs niet communiceren. Het is dan ook onmogelijk om één gepaste onderwijsomgeving aan te bieden.

Binnen de types worden de kinderen in klassen verdeeld naargelang hun ‘niveau’, hier zit volgens mij het probleem. Deze kinderen hebben zo’n specifieke noden dat men eigenlijk niet alleen naar het niveau mag kijken maar ook naar het kind zijn karakter. Bijvoorbeeld: een autist die niet tegen lawaai kan komt in een drukke klas terecht. Hierdoor gaat het kind zich niet op zijn gemak voelen in de klas en als hij ’s avonds thuiskomt is hij slechtgehumeurd. Op die momenten word het ook niet gemakkelijk/nog moeilijker voor de ouders. De ene ouder kan hier beter mee om dan de andere. Je hoort regelmatig in het buitengewoon onderwijs en het buitengewoon secundair onderwijs dat ouders hun kinderen op internaat of bij familie afzetten, ouders die niet komen opdagen op oudercontacten, enz.… Persoonlijk vind ik dat de overheid zich in de eerste instantie zich meer moet bezighouden met een betere begeleiding van de ouders, want in de eerste plaats hebben de ouders een grote invloed op het kind. Als men nu thuisbegeleiding wil aanvragen komt men op een lange wachtlijst te staan, tegen de tijd dat ze het krijgen is het voor de ouders al teveel.

Eventueel kan het kind naast autisme ook nog andere stoornissen of beperkingen hebben, in welk type plaatsen we ze dan? We kunnen dan zeggen dat we ze plaatsen in het type met hun zwaarste beperking, maar is dit dan de beste beslissing voor het kind?

Het maken van een type 9 vind ik niet slecht maar ik denk dat de overheid zich eerst moet bezighouden met de begeleiding van de ouders en vervolgens aan de slag te gaan met type 9. Waar dan hopelijk beter rekening word gehouden met de individuele noden van het kind (Dit hoop ik voor alle types).