Het is een zeer delicate zaak om de wetgeving inzake euthanasie voor jongeren te bespreken, laat staan dat er momenteel al eenduidigheid over bestaat. Het lijkt me alleszins zinvol om een aantal zaken voor ogenschouw te houden wanneer we kwestie ter sprake brengen (lees: argumenteren binnen deze kwestie lijkt me van absolute noodzaak).

Allereerst is de rol van de ouders (/opvoeders) niet te onderschatten. Euthanasie is een beslissing die volledig vanuit de persoon zelf moet worden genomen. In het geval van jonge kinderen spreekt men binnen de medische wereld van 'wilsonbekwamen', en zal de beslissing dus altijd vanuit de ouders komen. Vervolgens bots ik op heel wat vragen. Beseft het kind zelf wel effectief wat het wil, en hoe kan de behandelende arts dit beoordelen? Vanaf welke leeftijd kunnen we ervan uitgaan dat het kind effectief weet wat het wil en beseft wat euthanasie is? Is het bijgevolg dan nog wel mogelijk om er een minimumleeftijd op te plakken?

Daarnaast lijkt het mij ook van belang om volgend onderscheid te maken. Er zijn langs de ene kant kinderen die ondragelijk lijden, maar die op korte termijn niet zullen overlijden. Langs de andere kant zijn er ook kinderen die men met specifieke behandeling in leven kan houden. Voor kinderen die onder de leeftijdsgrens zitten is het bij wet verboden om aan actieve levensbeëindiging te doen. In uitzichtloze situaties is er wel de mogelijkheid om de behandelingen stop te zetten en/of meer medicatie (pijnstillers) toe te dienen om het lijden te verminderen. Hierdoor ga je het natuurlijke verloop van de ziekte afwachten, maar doe je niet aan actieve levensbeëindiging.