Bedankt om ook het artikel uit de Joepie te publiceren! Enkelen hebben echter al verder gedacht dan het geplubiceerde artikel, ook dit doet me goed om te lezen...

Ik ben diegene die Bo mee op reis nam, mijn stiefbroer nam 'Tim' mee, zijn neef. Bo en 'Tim', kenden elkaar voor de reis nog niet! Samen met mijn moeder en stiefvader vertrokken we op een nooit te vergeten trektocht door de Ardennen. Met onze tenten, zonder technologie, zelfs de mp3 en de gsm bleven achter. Bo en ik waren, voor dat ik haar meevroeg, nog geen hartsvriendinnen. Ik wist dat ze niet op reis zou kunnen gaan moest ze niet meegaan met ons, en dit was iets waar ze sterk nood aan had. Eens even weg zijn uit de thuissituatie. Slechts één keer had ik het toen maar nog meegemaakt. Ik herinner me de avond nog goed. Ze stuurde een bericht dat het niet meer ging, dat ze het niet meer kon volhouden, toen hebben we de ganse nacht gepraat, tot ze zich terug beter voelde. Als jongere ben ik er maar al te vaak mee in contact gekomen, voor een deel door de richting die ik volgde. De grootste oorzaak is het ontbreken van een goede thuis, zowel in je gezin als in jezelf. Het komt altijd terug, maar dan ook altijd... Soms wel zichtbaar voor de buitenwereld, soms helemaal niet... soms ligt de grootste oorzaak bij 'de ouders' (ik zou eerder naar de maatschappijsysteem wijzen...), soms zijn het ook gewoon de omstandigheden die de situatie creëeren (hierbij bedoel ik bijvoorbeeld je kinderen niet de nodige aandacht kunnen geven door een zieke partner). Het was pas na de reis dat er echt een grote band was tussen ons, ze uitte haar dankbaarheid zo ontzettend veel. Ik hoorde dit later ook nog van haar oma & opa. Bo heeft de kans gehad uit de thuissituatie weg te gaan, maar ze moest en zou voor haar moeder zorgen. Zo was Bo. De avond van 5 oktober, stuurde Bo naar mij over 'Tim'. Net zoals altijd stond ik toen ook voor haar klaar, die avond leek het voor mij al alsof er een stuk uit mijn hart getrokken was. Ik wist het nog niet, maar ik voelde het wel. Als ik de dag erna aan de schoolpoort kwam stortte ik volledig in, mijn vriendinnen stonden gelukkig voor mij klaar, ze moesten me letterlijk opvangen. Toen ik echt het nieuws vernam, was ik al verdoofd. Velen, ook ik, hebben onszelf zoveel schuldgevoel aangepraat, maar uiteindelijk besef ik wel (cru om te zeggen), dat het beter is voor haar, ze heeft haar rust. Nu op een latere leeftijd zijnde besef ik maar al te goed welke worstelingen ze nog allemaal doorgemaakt zou hebben... enzoverder... Waarom schiet je niet in actie op zo'n moment: onwetendheid, onzekerheid (absoluut aanwezig op die leeftijd), wat als het niet zo is, VERTROUWEN (op die leeftijd is dit zo iets groots en belangrijks!), ik was nog nooit binnen geweest in haar huis, en wist haar amper wonen. Ik heb wel gebeld naar haar moeder (had ik al eens ervoor gedaan ook toen Bo niet opnam, ze nam niet op), Ik heb ook nog andere vriendinnen van haar verwittigd dat ik er niet gerust in was (diegene die er ook al van op de hoogte waren hoorde ik toen).

Het is een situatie van 'niet kennis', het 'niet weten'... en als buitenstaander kan je er veel over vertellen en veel over bekritiseren. Iets wat pijnlijk en zo standaard is in onze maatschappij. Tot je er zelf staat... Ik verwijt de moeder niets. Ik ben nog gaan praten met haar, na de 5de oktober. Toen vertelde ze mij, dat ze het nu allemaal zag, al de linken, maar daarvoor waren haar ogen dicht. De kranten verwijt ik wel (een artikel publiceren na het raadplegen van slechts één bron is simpelweg fout, dit heeft zeer veel leed veroorzaakt bij 'Tim' en bij ons, de klasgenoten, in de school, en naar horen was er ook gepubliceerd wat de moeder kwijt moest, en in mindere mate de boodschap die de moeder wou verkondigen...). Sinds dat moment heb ik een groot wantrouwen gecreëerd tegenover de mainstream media, en tegenover de waarheid, want het is iets illusionistisch gecreëerd door de mens, een zekerheid die geen zekerheid kan zijn.