De vermoeidheid van het mededogen


,,Als er een paradijs is op aarde, dan is dit het, dan is dit het, dan is dit het'', zo schreef de Mongoolse keizer Jehangir (1569-1627) over Kasjmir. Iets meer dan een maand na de aardbeving van 8 oktober, die 75.000 tot 85.000 mensen het leven kostte, dreigt de streek meer een hel op aarde te worden dan een paradijs. Een hel waarin tienduizenden zullen sterven.


Want de situatie in het grensgebied tussen India en Pakistan is zonder meer dramatisch. Dezer dagen daalt de winter neer over dat prachtige maar meedogenloze Himalayagebergte. En deze winter zou wel eens meer slachtoffers kunnen maken dan de aardbeving zelf. De Verenigde Naties gaan ervan uit dat er drie miljoen mensen dakloos zijn na de aardbeving. Tienduizenden gewonden wachten op hulp. Ettelijke honderdduizenden zullen de gure winter in het beste geval in tenten moeten doorbrengen. Onderkoeling en ziektes als longontsteking dreigen fataal te zijn voor vele tienduizenden.

Lijdt het westen aan ,,vermoeidheid op het vlak van mededogen'', zoals de schrijver Salman Rushdie het afgelopen weekeinde in een open brief in The Times schreef? En kijken we dit keer dus liever de andere kant op nadat in de loop van het voorbije jaar onze aandacht en ons geld werd gevraagd voor de slachtoffers van de tsunami, van de honger in Afrika en van orkanen als Rita en Katrina? Of interesseert Kasjmir ons minder dan de tsunami omdat er veel minder westerlingen bij betrokken zijn? Wat er ook van zij, de VN berekenden dat er 470 miljoen euro noodhulp nodig is. Daar is nog geen vierde van toegezegd.

Elke vergelijking loopt mank. Maar bij Katrina vielen ongeveer duizend doden. Bij de tsunami pakweg 250.000. Als de voorspellingen van enkele hulporganisaties uitkomen, overschrijdt de teller in Kasjmir straks 150.000 doden. In alle stilte. Want zowel bij de nationale als de internationale media is er nauwelijks nog aandacht voor het gebied.

Moet alleen het westen de schuld dragen voor deze vreselijke catastrofe en de gevolgen ervan? Neen. Indiërs en Pakistani doen er goed aan in eigen boezem te kijken. Dat er bij de aardbeving zoveel mensen stierven, heeft veel te maken met de slecht geconstrueerde overheidsgebouwen, vooral dan scholen en hospitalen. Reden daarvoor: grootschalige corruptie.

Het leger van de Pakistaanse leider generaal Musharraf reageerde daarenboven in de eerste dagen na de aardbeving bijzonder stuntelig en ongepast. India en Pakistan maken nog steeds ruzie over het openen van nieuwe grensovergangen, waardoor hulpkonvooien efficiënter zouden kunnen werken. Helemaal absurd was zelfs een conflict tussen India en Pakistan over de nationaliteit van de piloten van helikopters.

Maar dit alles kan geen reden zijn om tienduizenden slachtoffers van een van de grootste natuurrampen van de jongste jaren in vergetelheid te laten sterven.


DS, 15-11-2005 (Peter Vandermeersch)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB