Het probleem is ook dat de postnatale depressie zwaar onderschat wordt. Ik denk dat dit grotendeels ligt aan het feit dat dit "nieuw" is. Vroeger sprak men hier niet van. Enerzijds omdat er minder mensen waren die een postnatale depressie hadden doordat die moeder altijd op iemand kon rekenen voor opvang van het kind (voornamelijk de grootouders, zoals in het artikel vermeld werd) dus had de moeder minder zorgen. Ook waren er de traditionele gezinnen. Niet veel koppels scheidden toen dus waren er veel minder alleenstaande moeders. Anderzijds omdat men vroeger niet echt psychische problemen "aanvaardden", men nam deze problemen niet serieus. Het zou aan de persoon zelf liggen hebben en de persoon in kwestie zou zelf met een oplossing moeten komen. Nu begint het al een beetje te beteren, maar men zou dit onderwerp toch nog een beetje meer bespreekbaar moeten maken. Als men erover kan praten, kan er gekeken worden naar hoe de persoon geholpen kan worden, en zijn we al een hele stap verder.