Onderzoekers worden veel te veel opgejaagd om resultaten te publiceren. Onder biotechnologen is het een vuistregel dat de helft van al het gepubliceerde onderzoek niet repliceerbaar is, en sommige Chinese onderzoekers krijgen zelfs geldbonussen uitgekeerd wanneer ze een Engelstalig toptijdschrift halen. Prikkels in de wetenschap zijn net zo pervers als bij banken.

Dat zegt Frank Miedema, decaan van het UMC Utrecht, in een interview met de Volkskrant vandaag. Het is zeldzaam dat een universiteitsbestuurder zich in zulke felle bewoordingen uitlaat over het functioneren van het wetenschappelijk bedrijf. Met gelijkgestemden startte Miedema de beweging Science in Transition, die een ommekeer wil teweegbrengen.

De verleiding om ook een flutpromotie goed te keuren omdat het onderwijsinstituut anders 90 duizend euro misloopt, is te groot, vindt Miedema. 'De overheid betaalt de universiteit per afgestudeerde en per promotie. Het is sturing op kwantiteit, niet op kwaliteit. Ditzelfde gebeurt bij de wetenschappelijke tijdschriften. Onderzoekers moeten zo vaak mogelijk publiceren in toonaangevende tijdschriften; de inkomsten van de onderzoeksgroep en het eigen carrièresucces zijn daar direct van afhankelijk.' Ook bij publicaties in gerenommeerde bladen als Science en Nature gaat het mis, volgens Miedema. De peer review, waarbij vakgenoten een studie keuren vóór publicatie, schiet ook bij die bladen te kort. 'Met een studie van matige kwaliteit kun je Science of Nature halen, zolang het maar een spectaculaire claim is over een onderwerp dat in de mode is.'

Nederige houding media
Miedema hekelt ook de nederige houding van de media ten opzichte van wetenschap. Volgens hem worden wetenschappers te weinig kritisch ondervraagd. 'Wetenschappers zijn net mensen: ze hebben zuivere motieven, maar ook minder zuivere motieven. Een onderzoeker die in het Journaal pleit voor de invoering van een vaccin doet dat vast omdat hij denkt dat dit goed is voor de volksgezondheid. Maar zijn eigen carrière speelt op de achtergrond ook mee. Want dit is 'mijn vaccin waar ik jarenlang aan heb gewerkt en ik wil nu eindelijk thuis tegen mijn partner kunnen zeggen dat al die avonden in het lab niet voor niets waren'. In de zakenwereld of in de politiek snapt iedereen dondersgoed dat dergelijke motieven zwaar meewegen, maar op de een of andere manier geloven we dat wetenschappers er immuun voor zouden zijn. Het is de hoogste tijd om die mythe door te prikken.'

De decaan pleit met zijn initiatief voor 'minder sturen op kwantiteit en meer op kwaliteit'. 'Dat klinkt als loos managersjargon, maar bij het UMC Utrecht maken we hier serieus werk van. Als wij aanvoelen dat een van onze onderzoekers tien jaar nodig heeft omdat hij dan misschien wel iets echts belangrijks gaat ontdekken, dan geven we hem tien jaar. Is zo'n oordeel subjectief? Ja, dat is inderdaad heel subjectief. Maar het werkt een stuk beter dan iemand opjagen om vooral snel resultaten te publiceren, waardoor hij zich ook nog eens alleen aan onderzoek zal wagen waarvan hij direct resultaten verwacht.'

Bron: Volkskrant online - http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672...de-banken.dhtml

Mening: Elke universiteit is tevens een bedrijf, en bedrijven streven er nu eenmaal naar om geld te verdienen. Helaas komt in dit geval de wetenschappelijke integriteit in het gedrang: onderzoeken worden uitgevoerd en gepubliceerd juist omdát er een financiële bonus aan vasthangt. Wanneer een wetenschapper aangemoedigd wordt om zoveel mogelijk gepubliceerd te krijgen, in tegenstelling tot zo kwalitatief mogelijk werk te publiceren, komt de hele essentie van wetenschappelijk onderzoek in gedrang. Dit onderzoek moet immers dienen om zorgvuldig, geduldig en nauwkeurig bepaalde stellingen te onderzoeken. Als men spreekt van de helft van de publicaties die niet repliceerbaar zijn als een 'vuistregel', wilt dat dus zeggen dat men het al gewoon vindt dat de helft van alle wetenschappelijk onderzoek binnen de biotechnologie eigenlijk nietszeggend is, want de resultaten golden enkel binnen dat bepaalde onderzoek.
Zoals aangehaald in het artikel, vind ik het ook belangrijk dat de kwaliteit terug meer op de voorgrond komt. Wetenschappers zouden niet onder druk mogen staan om onderzoek te publiceren, uit schrik om subsidies of bonussen mis te lopen.