Ik vind dit artikel niet enkel verontrustend, maar ook confronterend. Een stijging van 6 procent is zeer veel, hoofdzakelijk als je het gaat berekenen per week. Het gaat hier om 261 gezinnen, waaronder ook kinderen. Ik denk niet dat dit enkel ligt aan enkele tegenvallers zoals een ontslag, maar ik denk persoonlijk dat dit ook te wijten is aan de crisis. Onze maatschappij is in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Ouders worden ontslagen, vinden geen ander werk, kunnen hun huur niet meer betalen en worden vervolgens uit hun huis gezet. Meer en meer gezinnen zitten hierdoor in financiële problemen.
Bovendien vind ik het confronterend omdat ik in een welvarend gezin ben terecht gekomen. Des te beter uiteraard, maar als ik dit soort artikels lees, vind ik het best wel confronterend. Wetend dat die kinderen misschien heel wat minder kansen krijgen als ik (ons), dat ze misschien wel in dezelfde vicieuze cirkel terecht komen doordat ze minder kansen krijgen.
Wat ik zoals Marijke goed vind, is dat ze de inkomens zouden gaan optrekken naar het niveau van de Europese armoedegrens. Toch stel ik mij hierbij echter de vraag of dit zal lukken in deze crisisperiode. We moeten in ons achterhoofd houden dat dit jammer genoeg, nog steeds niet voorbij is.