Of het nu zijn gevorderde leeftijd is, zijn tanende gezondheid of de heisa rond zijn buitenechtelijke dochter, op 21 juli a.s. houdt koning Albert het voor bekeken en mag voortaan zijn oudste zoon, Filip, zijn koninklijke derrière neervlijen op de troon.

Eergisteren besteedde tv-zender Eén een extra lange uitzending aan deze nakende gebeurtenis. Wat mij bijzonder opviel, was dat ons koningshuis eerder een versterkte burcht blijkt, waar niet aan geraakt mag worden. Ik heb alle respect voor de koninklijke familie, maar niet meer of minder dan ik heb voor de man in de straat en voor de brave huisvader of -moeder die elke dag werkt om brood op tafel te krijgen. Toen ik de bovenvermelde uitzending bekeken had, kreeg ik het gevoel van een bijna-heiligverklaring niet van mij afgeschud. Als men nog even was doorgegaan, dan was de koninklijke familie heiliger verklaard dan moeder Theresa.

De enige tegenwind kwam vanuit de hoek van Rolf Annemans, die samen met Bruno Tobback in de studio van Terzake was uitgenodigd. Rolf Annemans gaf te kennen niet zo blij te zijn met de automatische troonsopvolging, omdat dit blijk geeft van het negeren van onze democratie. En zie, plots moest men dringend overschakelen naar de nieuwsstudio. 'Dat gebeurt nu eenmaal in live uitzendingen', was het excuus. Was mijnheer Annemans misschien een beetje te ver gegaan in het verkondigen van zijn opinie?

Aan het einde van de uitzending bleek een van de andere gasten nochtans dezelfde mening toegedaan. Deze argumenteerde bovendien dat een monarchie niet meer past in onze moderne samenleving, dat wij in vergelijking met de ons omringende landen een uitzondering zijn op dat gebied. Koningshuizen behoren tot de sprookjes. Hilde Sabbe, vol lof over de toekomstige koning, liet ondubbelzinnig verstaan blij te zijn met zo'n sprookje, waarin prinsen en prinsessen, koningen en koninginnen een landje als België samenhouden. Pure romantiek dus, maar wel het soort romantiek dat iets meer kost dan het meepikken van een romantische film op vrijdagavond.

Ik kan mij levendig voorstellen dat er genoeg burgers zijn die in deze crisistijden met beide voeten op de grond staan en zich vooral het hoofd breken over hun toekomst en die van hun kinderen. Twintig jaar geleden 'was het einde van de tunnel in zicht', maar die tunnel lijkt elk jaar langer en langer te worden. Als wij moeten blijven betalen voor - binnenkort - drie koninginnen en twee koningen, x-aantal prinsen en prinsessen, om niet te vergeten heel hun entourage, dan zal de belastingbetaler dieper en dieper in zijn buidel moeten gaan tasten tot er zelfs geen eurocent meer overblijft om in Brussel met een vlaggetje te kunnen gaan zwaaien. Een serieuze inkrimping van de dotaties dringt zich meer dan ooit op.

Als laatste stel ik mij dan nog de vraag: wat betekent 'een goede koning/koningin'? Want eerlijk is eerlijk, voor het inkomen dat ze maandelijks opstrijken, mogen hun onderdanen toch wel iets terug verwachten. Sommige politici draaien een beetje rond de pot als hen de vraag wordt gesteld of Filip een goede koning zal zijn. 'Ik wens hem veel succes', was het antwoord van een politicus. Tja, wat moeten we daaruit verstaan? Persoonlijk - en in alle bescheidenheid - wil ik hem het voordeel van de twijfel geven, maar wil tegelijkertijd de bedenking maken dat, als een werknemer bij een werkgever niet voldoet, deze eerste meestal gewoon zijn C4 krijgt. Prins Filip heeft in het verleden al een paar flaters begaan. Laat ons dus hopen dat hij ondertussen voldoende voorbereid is om zich van zijn beste kant te laten zien.