Dat er nog steeds oeroude mechanisme in ons zitten is volgens mij een feit dat niet te ontkennen valt. Nog steeds is het eerder de vrouw die thuis blijft en de man die werken gaat. De verzorgende vrouw en de werkende man, het blijft een beeld dat ons, hoewel we ons in een vooruitgaande tijd bevinden, zal blijven achtervolgen en deels ook aanspreken.

Daar zit ook deels het probleem van het zogezegde glazen plafond of de kleverige werkvloer. Volgens mij is het een combinatie van de twee, maar beiden zijn ze gestuurd door die aloude mechanismen. De kleverige werkvloer is zoals Mark Nelissen het uitlegt en daar ga ik ook mee akkoord. Wij vrouwen zijn eerder bereid onze carrière stop te zetten in functie van ons gezin. Dit refereert terug naar vroeger, waar wij onze taak hadden te zorgen voor het gezin en de man de taak had van te werken. Mensen kijken nog steeds raar op als het omgekeerd is. Als de man thuisblijft en de vrouw gaat werken, want ‘dat is toch tegen onze natuur’. Die aloude mechanismen blijven ingebakken zitten.

Niettemin denk ik toch dat er nog steeds een glazen plafond bestaat. Niet dat vrouwen niet mogen opklimmen en promoveren. Ze mogen dit volgens de wet en de regels. Maar toch de aanvaarding lijft toch nog minder volgens mij. Andere mensen kijken op naar een vrouw die het geschopt heeft tot directrice van een groot bedrijf, maar vaak zijn het haar werknemers die er toch nog meer moeite mee hebben denk ik. Ik denk dat we liever toch bevelen en orders krijgen van een man. Met de verwijzing naar die oude mechanismen, mannen hadden de taak ons te beschermen en ons in leven te houden. Vrouwen zijn de baas in het gezin, maar mannen daarbuiten. Ik zeg niet dat het glazen plafond bestaat uit loodglas, nee het heeft al serieuze barsten in zich. We beginnen toch, ondanks de strijd met onze mechanismen, vrouwelijke macht te aanvaarden en als compleet normaal te beschouwen. Maar het zal nooit conform zijn met deze mechanismen en altijd een soort van strubbelingen geven volgens mij. Niettemin zijn vrouwen aan de top ook goed, alleen op hun eigen manier. Ze zijn anders dan mannen en dat vraagt vaak ook wel aanpassing.

We moeten bereid zijn deze te maken en deze vrouwen ook de mogelijke flexibiliteit geven, in de mate van het mogelijke, om een topfunctie te kunnen beoefenen, maar ook een gezin te kunnen onderhouden. Maar dat zijn oplossingen die we ergens anders gaan moeten zoeken.