actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Torfs stapt uit de politiek

Rik Torfs koopt best beenbeschermers. Ze gaan hem nog natrappen

Walter Pauli

Rik Torfs, je bent voor hem of tegen hem. In de Wetstraat zijn ze vooral tegen hem, in en buiten zijn partij. Louis Tobback liet al optekenen dat hij ooit zijn veto stelde tegen de komst van Rik Torfs naar de SP.A. Hij kwam terecht bij CD&V, tot groot ongenoegen van al wie zich gepasseerd voelde door de komst van een BV die met de ‘lichtvoetige ernst’ die hem eigen was, zo veel gemakkelijker en dus zo vaker de media halen dan zij met hun ijverig gewroet, hun strikte trouw aan de partijdiscipline, hun dossierkennis, hun ernst en sérieux.

Wie er zo over denkt, vindt dat de Wetstraat in het algemeen en CD&V in het bijzonder de heer Torfs beter kwijt dan rijk zijn. Een Fremdkörper dat nooit had moeten binnengehaald worden. Het is niet zeker of ze champagne hebben ontkurkt op het vertrek van Rik Torfs (ernstige mensen drinken niet zo maar champagne), maar het gevoel alleen al telt natuurlijk ook. En de volgende dagen en weken zal Torfs her en der nog wel nagetrapt worden – dat hij maar beenbeschermers koopt, en die aloude ‘scheenlappen’ omgekeerd voorbindt.

Rik Torfs was dus een van de nog altijd redelijk veel CD&V-parlementsleden die dit land rijk is. En de criticasters zullen wel gelijk hebben: Torfs sprong inderdaad uit de band, Torfs’ opmerkingen vielen niet altijd goed bij zijn partij, als Torfs ontevreden was, liet hij dat blijken – en hij had voortdurend kritische bedenkingen bij dit en bij dat, dus hij liep altijd wel te sakkeren. Op zijn manier: Rik Torfs sakkerde twitter vol. Niet te zuur, maar vaak wel stekelig.

En zo was Rik Torfs natuurlijk helemaal zichzelf. Ofwel hebben de recruters bij CD&V destijds hun werk niet gedaan, ofwel kregen ze perfect wat ze gekozen hebben: een apart figuur. Zelfs journalisten als ondergetekende die al jaren de politieke va-et-vient volgen, hebben bij een aantal CD&V-parlementsleden geen idee waarvoor ze staan, wat ze denken, wat ze doen, wat ze willen, wat hen ergert, wat hen zorgen baart, met andere woorden: wat voor politici ze eigenlijk zijn. Caroline Bastiaens? Griet Coppé? Els Kindt? Sabine Poleyn? Robrecht Bothuyne? Marc Van de Vijver?

Zeker, een aantal van die CD&V’ers is al jarenlang lokaal politiek actief, zelfs als burgemeester of schepen, en het is niet omdat je in een nationale assemblee je stem niet voortdurend laat klinken, dat je politieke carrière mislukt zou zijn. Maar er mogen er toch ook anderen zijn? Mik Babylon, Jef Ulburghs, Fernand Huts, Jan Decorte, Pol Van den Driessche, Mieke Van Haegendoren, zuster Monika, of nu Rik Torfs. Buitenbeentjes die sinds een tijd bedacht worden met die vreselijk infantiele term ‘Wit Konijn’, maar die als ‘type’ eigenlijk zo oud zijn als de parlementaire democratie zelf.

Ook al zullen het velen anders zien, in die zin is het vertrek van Rik Torfs een verarming van het parlement en een verlies voor zijn partij. En niet alleen om de figuurlijke zotskap om zijn hoofd. Hij deed een poging om in een boekje nieuwe inhoudelijke of zelfs ideologische lijnen uit te tekenen voor de christen-democratie.

Dat was misschien niet de meest wervende tekst die Rik Torfs ooit schreef, maar misschien legde hij daarmee onbewust de vinger op de wonde: dat het vandaag voor christen-democraten niet voor de hand liggend is om zomaar wervend te zijn. Het werd hem in eigen rangen kwalijk genomen dat hij als een van de eersten luid en duidelijk zei dat hij vond dat het ACW de boel aan het belazeren was.

Vandaag kan men zeggen: misschien hadden sommigen met meer gezag en strepen binnen de CD&V, eerder luider Torfs’ boodschap – of een variant daarvan – mogen uitdragen: ook naar de CD&V-kiezers, ook naar de ‘vrienden’ van het ACW: dat het zo echt niet verder kon. Het is niet omdat Rik Torfs geïsoleerd stond met zijn boodschap (toch in het publiek uitdragen ervan), dat hij in deze geen gelijk had.

En natuurlijk maakte hij het zich – bewust – niet te moeilijk. Hij bleef een dilettant tussen beroepspolitici; tegelijk acteur (in een zichtbare bijrol), toeschouwer én criticus bij het politieke drama dat zich voltrok. Maar voortdurend een speler in een schouwtoneel. En hoezeer bepaalde toestanden hem ergerden en oprecht schokten, hoe zeer hij eigenlijk best genoot van zijn bestaan als professor-politicus. Het zondagskind in Rik Torfs is nooit verouderd.

Rik Torfs verlaat de politiek om terug voltijds hoogleraar te worden en een gooi te doen naar het rectorschap van de KU Leuven. Misschien dat hij dat laatste beter had gelaten. Want ook Rik Torfs heeft ooit gekozen: voor een politiek mandaat van een welbepaalde partij. Het is nooit verboden dat een kandidaat-rector een politieke kleur heeft, het is ook geen verdienste meer, of zelfs een voordeel dat aan rector nog een uitgesproken partijpolitiek etiket kleeft.

Misschien dat er onder een nieuwe paus ook nieuwe uitdagingen te vinden zijn voor een beetje kerkjurist, en Rik Torfs is bekend en ‘geïntroduceerd’ genoeg om een veelgevraagde en van tijd zelfs gewaardeerde gast te zijn in praat- en discussieprogramma’s allerhande, en als columnist en meningengever in kranten en bladen. Het leven heeft een man als Rik Torfs toch zo veel meer te bieden dan politieke of academische titulatuur?

Als de echte Rik Torfs aan één fictief personage doet denken, is het aan die immer boeken lezende Michael uit ‘The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover’ uit 1989n een van die opulente films van Peter Greeneway. Een intellectueel in een hoekje, die doet alsof hij leest maar van in zijn hoek het schouwtoneel aanziet, en soms sneller dan een ander begrijpt hoe één en ander in elkaar steekt. Die zich vervolgens ook in de arena waagt, daarbij hoog spel speelt, maar zich intussen best vermaakt. Tot hij helaas voortijdig aan zijn einde komt, slachtoffer van de wraak van zij die machtiger zijn dan hem zelf, en nog minder scrupules hebben. Rik Torfs’ passage in de Wetstraat speelde zich ongeveer volgens dat stramien af.

Blog Knack, 21-03-2013 (Walter Pauli)