‘Geen Turkse kinderen bij Belgische pleegouders'
na heisa in nederland
• dinsdag 19 maart 2013, 03u00
• Auteur: Van onze redactrice Glynis Procureur
BRUSSEL - De Turkse overheid vraagt ons land om Turkse kinderen niet langer bij Belgische pleeggezinnen onder te brengen. Turkse gezagdragers en media vinden het ontoelaatbaar dat die kinderen bij christelijke – soms homoseksuele – koppels worden opgevangen.
De heisa begon enkele weken geleden in Nederland met het Turks-Nederlands pleegkind Yunus (9). Al sinds de jongen vier maanden oud is, woont hij bij een lesbisch paar in Den Haag. Hij werd er geplaatst nadat hij met een gebroken arm en opgezwollen hoofd in het ziekenhuis beland was. ‘Per ongeluk uit het wiegje gevallen', zei de moeder.
Maar enkele jaren later, in 2008, besliste de jeugdzorg om ook zijn oudere broers, Arif en Halil (toen 11 en 7), bij hetzelfde paar te plaatsen. Om dezelfde reden: kindermishandeling.
De ouders ontvoerden daarop hun twee oudste kinderen naar Turkije. Nu doen ze er alles aan om ook Yunus – die sinds kort ondergedoken leeft – terug te krijgen. Ze schakelden zelfs de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan in. Die begon midden februari een ‘reddingsactie' voor alle Turkse kinderen die in christelijke of homoseksuele gezinnen worden opgevangen in Nederland.
Vervreemding van waarden
Nu richt de Turkse overheid haar pijlen ook op ons land.
‘Het Turkse consulaat heeft ons gevraagd of we Turkse kinderen voortaan alleen bij Turkse pleeggezinnen willen plaatsen, en niet bij Belgische', zegt Karel Henderickx, afdelingshoofd algemene diensten van het Agentschap Jongerenwelzijn. Volgens Turkije leidt zo'n plaatsing tot vervreemding van hun eigen waarden en tot gedwongen assimilatie.
‘Maar die eis kunnen wij niet inwilligen. Ten eerste beslissen niet wij dat een kind moet worden weggehaald uit een gezin; dat doet een jeugdrechter. Ten tweede is onze voornaamste opdracht geschikte pleeggezinnen te vinden, die opleidingen gevolgd hebben en aan onze eisen voldoen.'
‘Hoewel we altijd met respect handelen voor culturele en religieuze overtuigingen, houden we geen rekening met nationaliteiten.'
‘Ik zou zelfs niet weten hoeveel Turkse kinderen er in ons land geplaatst zijn.'
Henderickx begrijpt de ongerustheid wel. ‘Turkse media schrijven vanuit hun verontwaardiging bepaalde dingen die niet kloppen. Ze denken dat wij kinderen opzettelijk weghalen uit gezinnen om hen volledig Vlaams of Belgisch te maken. Dat klopt natuurlijk niet. Over een plaatsing wordt beslist in de rechtbank. Na een uitspraak kunnen de biologische ouders bovendien altijd in beroep gaan.'
Betoging
Over twee dagen bezoekt de Turkse premier Erdogan onze noorderburen. Vermoed wordt dat hij de kleine Turkse jongen Yunus zal willen zien. De Turkse vicepremier vindt dat de zaak-Yunus moet worden aangekaart bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Afgelopen weekend werd een demonstratie van de Turkse gemeenschap tegen de opvang van kinderen door homoseksuele Nederlandse stellen op het nippertje afgelast.
De Vlaamse minister van Gezin, Jo Vandeurzen (CD&V), wenst niet in te gaan op de Turkse bemoeienis. ‘Het Agentschap Jongerenwelzijn bepaalt de regels', klinkt het.
‘Als zij beslissen die te blijven volgen, zal de druk van Turkije niet veel uithalen.'
Het Agentschap zal nu de consulaire verdragen tussen Turkije en België bekijken om te zien wat het land wel en niet mag eisen als er ooit bij ons een geval zoals Yunus zou opduiken.
Bron: www.standaard.be

Mijn mening
In het eerste artikel vertelt over een Turks jongetje dat wegens kindermishandeling werd geplaatst bij een pleeggezin toen hij 4 maanden oud was. Intussen is er een hele discussie ontstaan omdat de jongen bij een lesbisch koppel werd geplaatst.
Net als Eva vind ik dat er in de eerste plaats aan het welzijn van de jongen moet worden gedacht. De moeder is zeer gelovig en ik kan best begrijpen dat zij het niet (moeilijk) kan aanvaarden dat haar zoon opgroeit bij een lesbisch koppel. Dit koppel heeft een hele selectieprocedure doorstaan en heeft de jongen nu al 9 jaar opgevoed.
Toch vind ik ook dat de moeder recht heeft om de voogdij aan te vragen. Want als ze kan bewijzen dat ze goed voor de jongen kan en zal zorgen (dus geen mishandeling meer), verdient ze misschien wel een tweede kans met haar zoon. Zelf spreek ik mij niet uit over wie ik vind dat het kind mag opvoeden, omdat ik de hele situatie niet ken en dus ook niet kan oordelen over wat de beste oplossing is voor hem.
Toch hoop ik dat de moeder geen voogdij heeft aangevraagd omdat haar zoon bij een lesbisch koppel opgroeit. In mijn mening kunnen homoseksuele koppels kinderen even goed opvoeden als heteroseksuele koppels.
Wel vind ik het jammer dat deze zaak een invloed heeft op de pleegopvang van alle Turkse kinderen, zoals aangegeven in het tweede artikel. Dit is jammer genoeg een van de nadelen van de multiculturele samenleving waarin we nu leven.
Zelf zou ik het zeer erg vinden moesten homoseksuele koppels geen Turkse kinderen meer mogen opvoeden, omdat ik dit beschouw als een vorm van discriminatie. Ongetwijfeld zal dit hele verhaal nog een lange staart krijgen…. met hopelijk een goede afloop voor alle pleegkinderen.