Ik denk dat dit inderdaad boecht is maar dat het wel de wanhoop aantoont die heel wat ouders de dag van vandaag voelen. Als ouder heb je geen macht over je kind. We moeten onze kinderen met liefde en respect opvoeden. We moeten met onze kinderen praten, uitleggen waarom we welke straf geven, ... Waar er vroeger geweld werd ingezet, moet je nu als ouder communiceren. Volgens mij is dit wel een verbetering maar wanneer je kind aanvoelt dat je als ouder eigenlijk machteloos staat en het kind bevindt zich in de puberteit en heeft bijvoorbeeld de foute vrienden, zal je als ouder zeer snel met je handen in het haar zitten. Ik ben absoluut geen voorstander van het publiekelijk vernederen van je kind maar ook niet van het geven van "lappen rond de oren". Wel denk ik dat kinderen soms een gebrek aan respect hebben en dat opvoeding in het algemeen iets strenger mag worden maar ik vind niet dat we terug volledig naar vroeger moeten gaan. Het etiketteren en overal een groots emotioneel probleem achter zoeken, is volgens mij niet de manier maar toch mag de aandacht voor het emotionele niet verloren gaan in een strengere aanpak. Ik wil mijn kinderen opvoeden zoals ik opgevoed ben. Streng maar rechtvaardig. Ik wist heel duidelijk wat de grenzen waren en daarover moest ik niet discussiëren. Ik wist goed genoeg waarom die grenzen er waren en ik wist wat de gevolgen waren als ik deze niet respecteerde maar ik wist ook dat ik altijd met alles bij mijn ouders terecht kon en kan. Mijn ouders hadden begrip voor mijn gevoelens maar die gevoelens waren geen excuus om grensoverschrijdend gedrag te stellen. "Wij zien jou graag, we begrijpen jou maar dit gedrag tolereren we niet." Dat was de centrale boodschap en daar sta ik achter. Het is een manier van opvoeden die niet altijd gemakkelijk is en soms moet je gewoon hopen dat het goed komt maar volgens mij is het de gulden middenweg die het meeste kans op slagen heeft.