Ik denk dat we moeten opletten om langst de zijlijn alles maar vanzelfsprekend te vinden. Wat als je eigen vader plotseling liever ‘vrouw’ wil zijn ?
Voor diegene die het nog niet weten, mijn petekindje, zoon van mijn zus ,22j heeft 2 maanden geleden zichzelf van het leven ontnomen. Zijn vader heeft 2 kinderen op de wereld gezet, genoot optimaal van het ‘man’ zijn. Tot die op een dag (onder invloed) tot het besef kwam dat hij ongelukkig was met ‘zijn lichaam’. Op 8 jarige leeftijd kreeg mijn petekindje (en zijn jonger zusje) er een mama bij. Kost wat kost wilde hij dat zijn situatie aanvaard werd door de maatschappij. Of wilde hij eens proeven van de andere kant, hij begon opnieuw een relatie met een vrouw. En is inmiddels nog steeds ongelukkig. Spijt ?
Strijd tussen oma’s, mama’s en ex-papa’s of dit ook kon aan de schoolpoort. Gevolg, Matthias is vanaf zijn 12 jaar zelf weggebleven van de school. Helemaal afgesloten van de buitenwereld en plotseling in zichzelf gekeerd. (tegenwoordig noemen ze dat autisme). Zijn pubertijd heeft hij eenzaam doorworsteld met vragen die onmogelijk te beantwoorden waren. Als het aanvaard wordt door de maatschappij, was het misschien gemakkelijker geweest voor hem ? Elk kind wil tussen zijn 6 – 18 bij een ‘peergroep’ horen, uniek zijn maar ook ‘gewoon’ zijn en erbij horen! Hij heeft de strijd verloren.
Het wordt tijd dat we terug leren dat we moeten aanvaarden dat we zijn wie we zijn. Kindjes met het syndroom van down, mensen die zich uiterlijk slecht in hun vel voelen, wat doen we daar mee ? Zijn vader bereikt misschien eindelijk zijn doel, sociale aanvaardbaarheid, maar ten koste van zijn zoon, al zag hij die al jaren niet meer, waar was zijn ‘moedergevoel’ ?