Het is geen verrassing voor mij dat België goed scoort op de Job Quality Index. De verloning voor arbeid is zeker naar behoren in België om nog niet te zeggen dat die heel goed is. Op het vlak van verloning wordt in België een goed beleid gevoerd vind ik. Hoewel natuurlijk de laatste tijd de koppeling van de lonen aan de index onder vuur ligt. België is wel uniek in deze maatregel en deze maatregel ligt mede aan de basis van de goede verhouding tussen arbeid en verloning. Maar dat is lang niet het enige wat het arbeidsklimaat in België aangenaam maakt. Ons sociaal-democratisch systeem zorgt er al jarenlang voor dat de arbeidsomstandigheden in België heel gunstig zijn voor de werknemers.

Recentelijk heb ik nog lesgegeven rond het thema 'Hoe worden de afspraken tussen de werkgever en de werknemer vastgelegd?'. Het is jammer dat dit artikel gisteren pas werd gepubliceerd, maar dat terzijde. Ook in deze lessenreeks werd duidelijk dat de arbeidsomstandigheden in ons land erg goed zijn. In de lessenreeks werd er ingegaan op de sociale wetgeving en arbeidscontracten en zoals in het artikel staat bevindt ons land zich voor beide zaken op een heel hoog niveau.

Voor de werkgevers is de situatie in België iets minder gunstig. Het fiscale klimaat van België weegt erg hard door in de kosten van de ondernemingen. Het verschil tussen bruto- en nettolonen is te groot om veel bedrijven aan te trekken die onze tewerkstellingsgraad kunnen doen stijgen. Delokalisatie vormt ook een bedreiging van de hoge loonkosten. Daarvoor kan ik verwijzen naar Ford Genk waarnaar Noortje ook verwees.

Hopelijk kunnen we onze arbeidsomstandigheden voor de werknemers nog verbeteren, maar dan maak ik mij de bedenking of onze tewerkstelling daar niet gaat onder lijden? Indien het fiscale klimaat niet versoepeld vrees ik dat de werkloosheid vrij hoog zal blijven, ook wanneer we beginnen te herstellen na de crisis. Maar de toekomstige economische situatie en het toekomstige beleid zullen uitwijzen hoe ons land zal evolueren.