actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Baby Jasper: "Installatie was niet gebruiksklaar"

Kwetsbaar

Buisjes in de oren: een routine-operatie die heel veel baby’s en peuters ondergaan. ‘s Morgens nuchter binnengaan en ’s avonds met veel honger terug naar huis. Tenzij de routine omslaat in een nachtmerrie.

Dat is wat de ouders van baby Jasper nu doormaken. Al bijna een week, en ze worden er maar niet uit wakker. Voor het oog van de camera dan nog. Zo hadden ze het zich natuurlijk niet voorgesteld. Dat doet geen enkele ouder die zijn kind aan een ziekenhuisteam toevertrouwt. Zeker niet voor een banale ingreep als buisjes in de oren.

Afgelopen weekend ruimde ik de medicijnkast uit, en daar vond ik het terug: het plastic mond- en neusmaskertje waarmee een van onze jongens als kind verdoofd werd voor een operatie. Er hingen nog slangetjes aan. Bewaard als vreemd souvenir. Herinnering aan de vele keren dat hij op de operatietafel lag. Want het probleem met de oren was hardnekkig en die piepkleine buisjes vallen er zo snel uit. Dus moest hij nog eens, en nog eens, en kreeg toen diabolootjes die bleven zitten en die er een jaar of wat later ook weer moesten worden uitgehaald. Telkens onder verdoving. Wat een risico’s, denk ik nu. Want elke keer had het fout kunnen aflopen.

Of dateerde het maskertje van die keer dat een van de jongens als kleuter bij wijze van experiment zijn voet tussen het achterwiel van vaders fiets stak, om te zien wat er zou gebeuren? Wel, het zag er niet fraai uit, met al dat druppende bloed. Maar we mochten wel voor op een nochtans drukbezette spoeddienst en we kregen van een grote schare toegesnelde dokters te horen dat we veel geluk hadden. Dat zeggen dokters vaak, als je eigenlijk net pech hebt gehad.

Geluk en pech liggen zo dicht bij elkaar. Het grote geluk van zo’n baby in je armen, die heel de toekomst voor je ontsluit. Van hieraf wordt alles anders, en je droomt er al van dat hij later gaat voetballen of gitaar gaat spelen en je ziet je dochter al huppelen met twee staartjes in haar haar. En je bent nu al zo trots. En daarna gaan ze groeien en studeren en... Hoe het afloopt, maakt geen onderdeel uit van je droom. Want normaal gezien gaat hij ook verder als je er zelf niet meer bent.

Daarom wellicht dat de reclamespot van de Belgische Stichting tegen Kanker zo cru overkomt. Visueel is de spot allesbehalve brutaal. Hij laat een fœtus in de baarmoeder zien, die als meisje geboren zal worden en die vertelt wat ze allemaal gaat doen in de wereld. En het meisje wordt een vrouw die op haar 39ste sterft aan kanker. Nee, we willen daarover liever niet hoeven na te denken, over hoe het zal aflopen.

Een baby maakt je ook bijzonder kwetsbaar. Soms ben je gewoon al bang dat je hem zal laten vallen. Je hebt er eerder nooit op gelet, maar wat rijden die auto’s voor je deur toch hard. En er is nog zoveel ander gevaar in de wereld, dat je buiten hoopt te houden. Maar er is niet veel voor nodig om al je mooie dromen aan diggelen te slaan. In het geval van baby Jasper, alleen een beetje verdovingsgas. Een menselijke of een technische fout, dat is nog niet duidelijk. Ik weet niet of het voor de ouders zoveel uitmaakt. Zij zitten nu met lege handen. Zij delen nu een groot verdriet.

Banaal of routineus zal zo’n buisjesoperatie nooit meer zijn. Niet in Knokke, en niet elders.

DS, 14-11-2012 (Veerle Beel)